முகமறியா நண்பர் கருத்துகள் பகுதியில் எழுதி வரும் கதை – P07

சிவகாமி: வயல்ல தண்ணி பாச்சனும். நீயும் வரயா?

லதா: நான் வராமலயா? இப்போவே கிளம்பலாம்.

சிவகாமி: இவளையும் கூட்டிட்டு போலாமா?

லதா: சிரிம்மா. இப்போ மூன்றுபேர்ன்ன எப்படி போறது.

சிவகாமி : உங்க அப்பாவோட புல்லட் இருக்கு. சைக்கிளும் இருக்கு. நீயும் இவளும் புல்லட் ல போங்க. நான் சைக்கிள்ல வரேன்.

வினோதிற்கு அவன் மாமியாருக்கு சைக்கிள் ஒட்ட தெரியும் என்ற விஷயமே ஆச்சிரியமாக இருந்தது.

சிவகாமி: நீ சட்டுனு புடவைய கழட்டிட்டு பேண்ட் போட்டுட்டு வாடி. புல்லட் ஓட்ட அப்போதான் வசதியா இருக்கும்.

வினோத் திகைத்து நின்றான்.

லதா, அவள் அம்மா சொன்னதை கேட்டு சிரித்து விட்டாள்.

லதா: பேண்ட் போட்டா மட்டும் இவனுக்கு பைக் ஓட்ட வந்துடுமா? சைக்கிளே ஒழுங்கா ஓட்ட தெரியாது. இவன நீ பைக் ஓட்ட சொல்லறயா?

------------------------------------------------

சிவகாமி கால் மேல் கால் போட்டு யோசித்தவாரே டீ யை குடிக்க ஆரம்பித்தார். பக்கதில் அவள் மருமகன் டீ டிரேவுடன் நின்றான்.

என்ன டி உனக்கு சைக்கிள் கூட ஓட்ட வராதா? என்று தன் மாப்பிள்ளையை பார்த்து சிவகாமி கேட்டாள்.

மருமகன்: நான் வண்டி எல்லாம் அதிகமா ஓட்டினது இல்ல அத்த.

சிவகாமி: சைக்கிளே ஒழுங்கா ஓட்ட தெரியாது, உனக்கு எதுக்குடி உங்க அம்மா கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி சீதனமா பைக் கேட்டு அடம் பிடிச்சாங்க?

வினோத் ஒன்றும் சொல்லாமல் அமைதியாக நின்றான்.

லதா: வாங்கி தந்திருந்தா வெட்டியா துறுபிடிச்சு வண்டி வீணாயிடுக்கும்.

சிவகாமி: சரி. வெட்டி பேச்சு பேசாம வேலை கவனிப்போம். நாம இவளுக்கு சைக்கிள் ஓட்ட கத்து தறலாம்.

வினோத்: நான் வேணும்னா பேண்ட் ஷர்ட் போட்டுட்டு வரட்டுமா?

லதா: அதெல்லாம் வேணாம் டி. நீ புடவை கட்டிட்டே வரலாம்.

லதா: நீயே இவளுக்கு கத்து கொடும்மா. எனக்கு சுத்தமா பொருமை இல்ல.

சிவகாமி டீ குடித்து விட்டு டம்பிளரை மாப்பிள்ளையிடம் நீட்டினாள். இந்தா டி. இதை கழுவி வெச்சிட்டு வெளிய வா. நான் வெய்ட் பண்ணறேன்.

தன் மாமியார் குடித்து விட்டு கொடுத்த டீ டம்ப்ளரை மருமகன் கழுவ ஆரம்பித்தான்.

வினோத், அவன் மாமியார் குடித்த டீ கிளாசை கழுவி முடித்த பின் புடவை தலைப்பில் முகத்தில் இருந்த வியர்வையை துடைத்தவாறே வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தான்.

அங்கே அவன் மாமியார் சைக்கிளுடன் அவனுக்காக காத்திருந்தாள்.

வினோத்: ஐய்யோ! லேடிஸ் சைக்கிள் இல்லையா அத்தை?

வினோத்: ஆம்பளங்க ஓட்டற சைக்கிள்ல கால தூக்கி போட்டு உட்காரனும். கால் சுலுக்கிறும் அத்த...

சிவகாமி: பொம்பள நானே கால்ல தூக்கி போட்டு உட்கார முடியும்போது ஆம்பள உனக்கு என்னடி பிரச்சனை?

சிவகாமி: என்னை பார்த்து கத்து கோ டி.

அவன், தன் மாமியாரை உற்று பார்த்தான். அவன் மாமியாரின் ஜீன்ஸ் அணிந்த கால் வெகு சுலபமாக சைக்கிளின் உயரத்திற்கு மேலேயே சென்றது. சட்டென மிக சுலபமாகை காலை சைக்கிளின் மறுபுறம் போட்டு அமர்ந்தார். சிவகாமியின் பெரிய குண்டிக்கு சைக்கிளின் சீட் சிறியதாகவே இருந்தது.

சிவகாமி: இதே நான் ஜீன்ஸ் போடாம உன்னை மாதிரி புடவை கட்டியிருந்தா முன்பக்கம் பார்மேல கால்ல தூக்கி போட்டு உட்கார்ந்திருப்பேன்.

வினோத் அவன் மாமியாரை வியந்து பார்த்தான். அவனைவிட உயரமாக இருந்த அவன் மாமியாரால் சைக்கிள் சீட்டில் அமர்ந்தபடியே கால்களை தரையில் வைக்க முடிந்தது. சைக்கிள் முன் நின்றான். அவள் டைட்டான ஜீன்ஸ் அணிந்திருந்ததால் பெண்ணுறுப்பின் தோற்றம் அப்படமாக தெரிந்தது. சைக்கிள் சீட்டில் பெண்ணுறுப்பின் கீழ்பகுதி உரசும்படி அமர்த்திருந்தாள். அவள் ஒரு கால் இப்போது பெடலை தூக்கி அதை மிதிக்க தயாரானது. அவள் பெரிய தொடைகள் பார்க்க மிக கவர்ச்சிகரமாக இருந்தது. சிறிது தூரம் ஓட்டி விட்டு திரும்பி வந்தாள்.

அவள் வரும்போது டீ சர்ட்டிக்குள் இருந்த மார்பகங்கள் குலுங்கின. வினோத் சிரமத்துடன் அடக்கமாக இருந்தான்.

சிவகாமி: இப்போ நீ வந்து சைக்கிள் ஓட்டு டி.

மாமியார் சைக்கிளை விட்டு இறங்கியதும் வினோத் ஹாண்டில் பாரை கையில் பிடித்து புடவை கட்டியிருந்ததால் நளினமாக காலை தூக்கி சைக்கிளின் குறுக்கே போட்டான். மாமியார் அமர்ந்து சூடான சைக்கிள் சீட்டில் அவன் இப்போது அமர்ந்தான்.

அவள் பெண்ணுறுப்பை முத்தமிட்ட சீட்டில் தான் இப்போது அவன் அமர்ந்திருக்கிறான் என்று நினைத்ததுமே அவனுக்கு லேசாக எழ ஆரம்பித்தது.

அவன் செருப்பு அணியாமல் வெறும் காலை தரையில் ஊன்ற முயன்றான். அப்போது தடுமாரி சாய்ந்த அவனை மாமியரின் இரும்பு போன்ற கரங்கள் தாங்கி பிடித்தது. சிவகாமி, ஒரு கையை ஹாண்டில் பாரிலும், இன்னொரு கையை சீட்டிலும் வைத்தாள். அவள் கட்டை விரல் சைக்கிள் சீட்டிக்கும் புடவைக்குள் இருக்கும் அவன் குண்டிக்கு நடுவிலும் இருந்தது.

சிவகாமி: அப்படியே நிதானமா பெடல் அழுத்து டி.

தன் மருமகன் சைக்கிளை நிதானமாக ஓட்ட ஆரம்பித்தான். "சைக்கிள நேரா ஓட்டு டி" என்று கூறியவாறே அவன் குண்டியில் ஒரு அறை விட்டாள். "இடுப்பை வளைக்காதடி" என்று திட்டிக்கொண்டே அவன் லோ ஹிப் புடவை காட்டிய அவன் இடுப்பை கிள்ளினாள். பிறகு இடுப்பிலேயே கைவைத்து அவனுக்கு சைக்கிள் ஓட்ட கற்று தந்தார்.

புடவை அணிந்த மருமகனுக்கு, ஜீன்ஸ் அணிந்த மாமியார், இடுப்பில் கை வைத்து சைக்கிள் ஓட்ட கற்று கொடுப்பது யாரும் கண்டிராத ஒன்று.

வினோத்: யாராவது பார்த்தா என்ன பண்ணறது அத்த? எனக்கு கூச்சமா இருக்கு.

சிவகாமி: நானே தைரியமா பேண்ட் போட்டுட்டு வந்திருத்திருக்கேன். நீ புடவை, வளையல், கொலுசு, தாலின்னு அழகா பொம்பள மாதிரியே இருக்க டி. உனக்கென்ன பிரச்சனை.

வினோத்: இங்க யாரும் வர மாட்டாங்களா?

சிவகாமி: யாரும் இங்க வர மாட்டங்க. நீயாவது புடவை கட்டி சைக்கிள் ஓட்டகத்துக்கற... என் புருஷன்.. உன் மாமனார். எனக்கு சைக்கிள் ஓட்டறதுக்கு குடுத்ததே இல்ல. ஓட்டி கத்துக்க அந்த ஆள் கிட்ட சைக்கிள் கேட்டேன். அந்த ஆளு ஒட்டு துணி இல்லாம ஓட்டறதா இருந்தா சைக்கிள தரேன்னு சொன்னான். நானும் தைரியமா ஒட்டு துணி இல்லாம இதே சைக்கிள்ல உட்கார்ந்து நானே தனியா ஓட்ட கத்துக்கிட்டேன்.

இதை கேட்டதும் வினோதிற்கு முழுமையாக எழுந்துவிட்டது.

இதே சைக்கிளைதான் அவன் மாமியார் நிர்வாணமாக ஓட்டினார் என்று தெரிந்ததும் அவனுடைய உறுப்பு சட்டென எழுந்துநின்றது. அதே சமயம், சிவகாமி, சைக்கிளிலிருந்தும் அவன் இடுப்பிலிருந்தும் கையை எடுத்து விட, அவனே சைக்கிள் ஓட்டும் நிலை ஏற்பட்டது.. சிறு வயதில் சைக்கிள் ஓட்டி பழக்கம் இருந்ததால், மறுபடியும் ஞாபகம் வந்துவிட்டது.

ஒரு பெண்னை போல புடவை கட்டிக்கொண்டு, கையில் வளையல் அணிந்து, கழுத்தில் தாலியுடன் சைக்கிள் ஓட்டுவது, 'இதுவே முதல் முறை. எழிர்ச்சி பெற்று ஆணுறுப்புடன் கைக்கிள் ஓட்டுவது முதல் தடடையே.

ஒரு மேடு வரும்போது எழுந்து நின்று பெடலை அடுத்த முயன்றான். திடீரென ஒரு கால் பெடலை விட்டு நழுவி சைக்கிளின் பார் மீது சட்டென அவன் மர்ம உறுப்பு பட்டது. "அம்மா" என்று அலறி கொண்டே கைகளால் அவனது ஆணுறுப்பு இருக்கும் பகுதியை போர்த்தினான்.

சிவகாமி: என்னடி ஆச்சு? கொட்டைல அடிபட்டுடுச்சா? அடக்க ஒடுக்கமா இல்லாம, நின்னுட்டே சைக்கிள் பெடல் மிதிச்சா இப்படித்தான் ஆகும்.

அவன் சைக்கிளை கீழே போட்டுவிட்டு தரையில் படுத்து வலியால் துடித்தான். சிவகாமி அவன் அருகில் வந்து அவன் கட்டிய புடவையை தூக்கி அவனது உறுப்பை பார்வையிட்டாள். அவன் கூச்சத்தில் அவன் உறுப்பை மறைக்க பார்த்தான்.

சிவகாமி: தயங்காதடி. என்னை உன் சொந்த அம்மாவா நெனச்சுக்க.

தயக்கமின்றி அவன் கொட்டைகளை தொட்டு பரிசோதனன செய்தார்.

சிவகாமி: எதுவும் நசுங்கல. சும்மா உள் காயம்தான், கொஞ்ச நேரத்துல சரி ஆயிடும்.

-------------------------

சிவகாமி, அவன் மருமகனை எழுப்பி கைத தாங்கலாக கூட்டிசென்றாள். அவன் நடக்க சிரமப்பட்டான்.

சிவகாமி: நாம சைக்கிள்ல போய்டலாமே.. எதுக்கு நடக்கனும்?

கீழே விழுந்துகிடந்த சைக்கிளை தூக்கி நிறுத்தினாள்.

சிவகாமி: அங்கங்கே புழுதி இருக்கு. கொஞ்சம் இதை துடைச்சு விடு டி அப்படியே உட்கார்ந்தா ஜீன்ஸ் அழுக்காயுடும்.

வினோத், தான் கட்டியிருந்த புடவை தழைப்பால், அவன் மாமியார் உட்காருவதற்காக சைக்கிள் சீட்டை துடைத்தான்.

வினோத்: துடைச்சுட்டேன் அத்தை. நீங்க இப்போ உட்காரலாம்.

சிவகாமி: கொஞ்சம் தள்ளி நில்லு டி. கால்லை தூக்கி போடும் போது பக்கத்துல நின்னா, அப்போ படாத இடத்துல பட்ட மாதிரி இப்பவும் பட்டுடும். வினோத், பயத்துடன் சட்டென விலகி நின்றான்.

சிவகாமி கால்லை தூக்கி சைக்கிளின் மேல் போட்டார். அவள் பெரிய குண்டியை ஜீன்ஸ் இருக்கமாக அணைத்திருந்தது. அவள் குண்டி சைக்கிள் சீட்டில் அழகாக அமர்ந்தது. அவள் உயரமாக இருந்ததால் சீட்டில் அமர்ந்தபடியே தரையில் கால்லை பதிக்க முடிந்தது.

சிவகாமி: என்ன பாத்துட்டே இருக்கு? வந்து கேரியர்ல ஏறி உட்காரு டி.

------------------

வினோத்: எனக்கு ஒரு சைடு கால் போட்டு உட்கார்ந்து பழக்கம் இல்ல அத்தை.

சிவகாமி: பழக்கம் இல்லைன்னாலும் கத்துகனும் டி. நீ புடவை கட்டியிருக்கும் போது ஒரு பக்கமா உட்கார்ந்தா தான் சரியாக இருக்கும். புடவையை இடுப்பில் சொறுகீட்டு உட்காரு.

மாமியார் சொன்னபடியே அவனும் புடவையை இடுப்பில் சொறுகி விட்டு சைக்கிள் கேரியரில் அமர்ந்தான்.

சிவகாமி: நல்லா பிடிச்சு உட்காருடி.

வினோத் தயக்கத்துடன் அவன் மாமியாரை ஒரு கையால் பின்னால் இருந்து அணைத்தபடி அமர்ந்தான். அவன் கைவிரல்கள் அவளது இடது புற ஜீன்ஸ் பாக்கெட்டை தொட்டு கொண்டிருந்தது. சிவகாமியின் பலமான கால்கள் சைக்கிள் பெடலை சுலபமாக அழுத்தின.

ஆள் நடமாட்டம் இல்லாத இடம் என்றாலும் திடிரென தூரத்தில் ஒரு மூதாட்டி தென்பட்டாள். உடனே வினோத் புடவை தலைப்பால் முக்காடு போட்டுக் கொண்டான்.

-------------------------

ஜீன்ஸ் டீசர்ட் அணிந்து மாமியார் சைக்கிள் ஓட்ட, பின்னால் பவ்வியமாக புடவை கட்டி மாப்பிள்ளை அமர்ந்து வந்த கண்கொள்ளா காட்சியை அந்த மூதாட்டியால் சரிவர பார்க்க முடியவில்லை. கண் பார்வை மங்கியதால் எதுவும் சரியாக தெரியவில்லை.

மூதாட்டி: யாரு வரது? சிவகாமியா?

சிவகாமி: ஆமாம் பாட்டி, சரியா கண்டுபிடிச்சுட்டேங்க.

மூதாட்டி: அடி ஆத்தி' நீயா பேண்ட்டு சட்டை போட்டுட்டு வர்ற? நான் கூட ஏதோ ஒரு ஆம்பளனு நினைக்சேன்.

சிவகாமி: ஆமாம் பாட்டி. தினமும் ரவிக்கையை போட சிறமமா இருந்தது அதான் இன்னைக்கு பேண்ட் சட்டையை போட்டுகிட்டேன்.

மூதாட்டி: அதுசரி. பின்னால யாரு உட்காத்திருக்கறது.

வினோதின் இதயம் பட படுத்தது.

சிவகாமி: அதுவா பாட்டி? மாப்பிள்ளைய தான் புடவை கட்ட வெச்சு, கழுத்து தாலிய போட வெச்சு, சைக்கிள்ல பின்னாடி உட்கார வெச்சு கூட்டிட்டு போறேன்.

இதை கேட்டதும் வினோதிற்கு தூக்கி வாரி போட்டது. மூதாட்டியோ சிரித்தார்.

மூதாட்டி: நீ செஞ்சாலும் செய்வ சிவகாமி.

சிவகாமி: ஏன் பாட்டி? என்னை நம்பலயா?

மூதாட்டி: எனக்கு கண்ணு சரியா தெரியல தான். அதுக்காக நீ என்ன பொய் சொன்னாலும் நம்பிடமாட்டேன். உட்கார்ந்து இருக்கிறது உன் பொண்ணுதான்.. எனக்கு தெரியாதா...

சிவகாமி: சரி பாட்டி. உங்க நம்பிக்கையை எதுக்கு கெடுக்கனும். நான் கிளம்பறேன்.

வினோதிற்கு இப்போதுதான் மூச்சே வந்தது.

மாட்டி கிட்டாராடி மைனர் காளை 09 - இறுதி பகுதி

நான் இப்படி பொட்டச்சியாய் வேலை பார்ப்பது அஞ்சலி, கவிதா, என் பெரிய முதலாளி மற்றும் அன்று மாலை வந்த அந்த பொண்ணுங்களை தவிர வேறு யாருக்கும் தெரியாது. அம்மணமாய் வேலை பார்ப்பது ஏன் என் முதலாளிக்கு கூட தெரியாது.

ஏனோ அது வரைக்கும் நான் அஞ்சலிக்கும், கவிதாவுக்கும் நன்றி சொல்லித்தான் ஆக வேண்டும். இப்ப மீசை எல்லாம் திரும்ப வைத்து கொண்டு, அலுவலகத்தை விட்டு, அப்புறம் அஞ்சலியின் வீட்டை விட்டு வெளியே செல்லும் போது, இப்பவும் வழக்கமான ஆம்பிளையாக இருக்க என்னை அனுமதித்து இருக்கிறார்கள்.

இப்படியெல்லாம் என்னதான் என்னை இப்படி எல்லாம் அவமான படுத்தி, என் ஆணவமெல்லாம் அடங்கி போக வைத்தாலும், அவர்கள் அதிலும் ஒரு நியாயத்துடன் நடந்து கொண்டது, எனக்கு நான் அப்படி உடைந்து போய் அழுவதை பார்த்து, அவர்கள் அப்புறம் என்னிடம் சொல்லியதில் இருந்து தெரிந்தது.

என் அப்பாவின் நல்ல மனசுக்கு தான் என் முதலாளி வேலை போட்டு கொடுத்தார் ஆரம்பத்தில். அப்புறம் அப்பா உடம்பு முடியாமல் போய், இறந்தவுடன், அப்பாவின் கடனை அடைக்கும் பொறுப்பை நான் சுமக்க ஆரம்பித்தவுடன், தன்னாலே எனது ஆட்டம் குறைய ஆரம்பித்து விட்டது.

அதை உணர்ந்து கொண்ட அஞ்சலியும் கவிதாவும், முதல் முறையாக என்னை அவமான படுத்திய அதே நாளில், எனது முதலாளி வந்த போது அவரிடம் சொல்லி இருக்கிறார்கள். ஐயா, இந்த ராம் இப்போது முன்னை போல இல்லை, அவன் நினைத்து இருந்தால், போங்கடி நீங்களும் உங்க வேலையும் என்று எடுத்து எறிந்து, ஒரு வேளை எங்களை கெடுக்க கூட முயன்று இருக்கலாம். ஆனால் அவன் தனக்கு உள்ள பொறுப்புகளை தட்ட முடியாமல், இந்த அளவுக்கு அவமான படுத்த பட்டும், இன்னும் எங்களின் கீழே வேலை செய்ய சம்மதித்து இருக்கிறான்.

அதனால் இங்கே நடந்தவற்றை வெளியே யாருக்கும் தெரிய படுத்த வேண்டாம் என்று கேட்டு கொண்டார்களாம். முதலாளியும் எப்படியோ அவன் திருந்தினால் சரி என்று கூறியவாறே, பார்த்து செய்யுங்க, தேவை பட்டா உடனே என்னை தொடர்பு கொள்ளுங்க என்று சொல்லி சென்று இருக்கிறார்.

அதே போல் தான் முன்னாளில் என்னிடம் ஓல் வாங்கி, நான் கேவல படுத்திய பெண்கள் எல்லாம் திரும்ப அன்று வந்து என்னை பொட்டச்சியாய் ஆட விட்டு கேலி செய்த போதும் நடந்து இருக்கிறது. அவர்களிடம் அஞ்சலியும், கவிதாவும் கண்டிப்பாக சொல்லி இருக்கிறார்கள் அன்று நடந்ததை வெளியே யாரிடமும் சொல்ல கூடாது என்று. அன்று அவர்களிடம் இருந்த எல்லா போன் போன்றவற்றை வாங்கி வைத்து கொண்டு, நடந்த எதையும் புகை படமோ, வீடியோவோ எடுக்க அனுமதிக்காமல் பார்த்து கொண்டார்கள்.

அவர்களின் நோக்கம் என்னை திருத்துவது மட்டுமே, அதற்காக நோயை சரி செய்யும் மாத்திரை கசக்கத்தானே செய்யும் என்பது போல, முள்ளை முள்ளால்தான் எடுக்க வேண்டும் என்பது போல, நான் மற்றவர்களை அவமான படுத்தியதை நான் உணர வேண்டும் என்றால் என்னை அவமான படுத்திதான் ஆக வேண்டும் என்று புரிந்து கொண்டு அப்படி செய்து இருக்கிறார்கள்.

நான் திருந்தியதை உணர்ந்து கொண்ட அஞ்சலியும், கவிதாவும், முதலில் என் மேல் ரொம்ப கோபத்துடன் வைச்சு செய்தவர்கள், இப்ப என் நிலைய பார்த்து பரிதாப பட்டு, அன்பா நடந்துக்க ஆரம்பிச்சாங்க.

அதை கண்டு ஆச்சர்ய பட்ட போதுதான், அஞ்சலி ஓகே என்று கண்ணசைக்க, கவிதா என்னிடம், முன்பு அவர்கள் நடந்து கொண்ட விதத்தையும், அதற்கான காரணத்தையும் சொன்னாள்.

அது முதல் எனக்கு அவர்கள் மேல ரொம்ப மதிப்பு வந்து விட்டது. அப்படியே அவர்கள் இருவரின் காலிலும் விழுந்து அழுது விட்டேன். அப்படி அன்று விழுந்த போது எனக்கு அவமானமாக இல்லை, பெருமையாக இருந்தது. என்னை திருத்தி நல்வழி படுத்திய தெய்வங்கள் நீங்கள் என்று சொல்லி வணங்கினேன்.

அப்போது அஞ்சலி என்னிடம் சொன்னாள், ராம், இப்பவும் கவிதா உன்னை காதலிக்கிறாள். உனக்கு சரியென்றால் அவளை திருமணம் செய்து கொள் என்றாள். அதை கேட்ட நான், உண்மையாகவா கவிதா என்றேன், என் காதையே நம்ப முடியாமல். கவிதா வெட்கத்துடன் புன்னகை புரிகிறாள்.

கவிதா உங்களை கல்யாணம் பண்ணி கொள்ள முன் பிறவியில் நான் ஏதோ பெரிய தவம் செய்து இருக்க வேண்டும் என்றேன். உங்களுக்கு சம்மதம் என்றால், எனக்கு அதை விட என்ன பெரிய பேறு இருக்க போகிறது என்றேன்.

அப்போது கவிதா கண்ணடித்து சொல்கிறாள், கல்யாணத்துக்கு பின்பும் நான் உன்னை என் விருப்பத்துக்கு ஏற்ப அவ்வப்போது பொட்டச்சியாய் மாத்தி விளையாடுவேன், சரிதானேடி உனக்கு என்றாள்.

ஐயோ, அதை விட பெரிய சந்தோசம் எனக்கு எங்கே உள்ளது, உங்கள் விருப்பத்துக்கு நீங்கள் என்னை வைத்து விளையாடுங்கள், அதில் தான் எனக்கு சந்தோசமே என்றேன் முகமெல்லாம் சிரிப்பாக.

அதை கேட்டு அஞ்சலியும், கவிதாவும் சிரிக்கிறார்கள். அஞ்சலி சொல்கிறாள், கவிதா உனக்கு நீ விருப்ப பட்ட மாதிரி ஒரு பொட்டச்சி அடிமை கிடைத்து விட்டாள், வாழ்நாள் முழுவதும் வைத்து விளையாட, அனுபவி என்று ஆசீர்வாதம் செய்வது போல கையை தூக்கி காண்பிக்கிறாள். நாங்க எல்லோரும் சேர்ந்து சிரிக்கிறோம்.

பெரிய ப்ராஜெக்ட், அதை வெற்றி கரமா முடிக்க எனது அனுபவம் தேவை என்று சொல்லி, ஒரு வேலைக்காரியா மட்டும் நடத்தாமல்,  இப்போதெல்லாம் எனக்கு திரும்ப ஒரு நாற்காலியும், கம்ப்யூட்டரும் கொடுத்து பழைய படி எனது தகுதிக்கு ஏற்ப வேலை வாங்குகிறார்கள்.

பின்னாளில் தெரிந்தது, அஞ்சலிக்கும் ஒரு காதலன் இருக்கிரான் என்று, அது வேறு யாரும் இல்லை, அவள் அப்பாவின் நண்பரின் பையன்தான். சிறு வயது முதலே இருவரும் நண்பர்களாய் பழகி வந்து இருக்கிறார்கள்,  இப்போது காதலில் விழுந்து விட்டார்கள். அவனுக்கும் அஞ்சலியின் ஆசைகள் எல்லாம் தெரியுமாம். முதல் இரவு அன்றே அவள் காலில் அம்மணமாய் விழுவதற்கு கூட அவன் தையார் என்று அஞ்சலி சொல்லி கண்ணடிக்கிறாள். அப்புறம் என்ன, விரும்பியபடி ஒரு நல்ல மாப்பிள்ளை கிடைத்து விட்டான் அஞ்சலிக்கும். கல்யாணம் இனிதே நடந்தது எங்கள் இரன்டு ஜோடிகளுக்கும்.

முதல் இரவுக்கு முன்பு, கவிதா என்னை மீண்டும் பொட்டச்சியாக மாற உத்தரவு இட்டாள். என்னிடம் ஓல் வாங்கிய பெண்கள் வந்து இருந்தார்கள். அவர்கள் தான் அன்று என்னை மீண்டும் பொட்டச்சியாக மாற்றினார்கள். நான் ஜட்டியுடன் அவர்கள் காலில் விழுந்து அவர்கள் ஒவ்வொருவராக கொடுத்த பெண்கள் உடை,மேக்கப் சாதனங்களை வாங்கி  அணிந்து கொண்டு, முழு மணப்பெண்ணாக மாறி கவிதா இருந்த அறைக்குள் சென்ற போது, அவர்கள் எல்லோரும் கேலி செய்து உள்ளே தள்ளி விட்டார்கள். கவிதா ஒரு கம்பீரமான ஆம்பிளை போன்று உடை அணிந்து அங்கே நிற்க, நானோ என் பொண்டாட்டிக்கு பொண்டாட்டியாக அன்று எனது முதல் இரவை கொண்டாடினேன். அது ஒரு மறக்க முடியாத நிகழ்வாக இருந்தது.

வார இறுதி நாட்களில் நான் கவிதாவின் விருப்பத்துக்கு ஏற்ப, வீட்டில் வேறு யாரும் இல்லாத நேரங்களில், படுக்கை அறைக்குள் அவள் எப்ப சொன்னாலும் உடனே மறு பேச்சு பேசாமல் சந்தோசமாய் பொட்டச்சியா இருப்பேன். அவள் கேலி செய்து மகிழ்வாள். எனக்கும் அது மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது.

அதே போல அஞ்சலியும் தன் மனதுக்கு பிடித்த புருஷனுடன் சந்தோசமாய் வாழ்க்கை நடத்துகிறாள். இப்போது அந்த பெரிய ப்ராஜெக்ட்ஐ வெற்றி கரமாக முடித்தவுடன், அந்த முன் மாதிரியாக வைத்து வேறு பல பெரிய ப்ராஜெக்ட்கள் எல்லாம் எங்கள் கம்பெனிக்கு கிடைக்க ஆரம்பித்து விட்டது. வாழ்க்கையில் முன்னேறி சென்று கொண்டு இருக்கிறோம், குழந்தைகள் கூட பிறந்து விட்டன, என் கடனெல்லாம் அடைத்து விட்டேன். இப்படி இப்போது எங்கள் வாழ்க்கை சந்தோசமாக போய் கொண்டு இருக்கிறது.

முற்றும்.

மாட்டி கிட்டாராடி மைனர் காளை 08

இப்படி போய் கொண்டு இருந்த சில வாரங்களில், ஒரு வார இறுதியில் ஒரு மறக்க முடியாத, கேவலமான நிகழ்வு நடந்தது. அது ஒரு சனிக்கிழமை இரவு. அன்று அஞ்சலியின் வீட்டில் அம்மணமாய் வேலை பார்த்து கொண்டு இருக்கிறேன் வழக்கம் போல. அப்போது அங்கு வந்த கவிதா, என்னை திரும்ப பொட்டச்சியாய் மாற சொன்னாள். அஞ்சலியும் கண்ணசைத்து ஓகே சொல்ல, நான் புடவை கட்டி கொண்டு வந்தேன். அப்போது வீட்டு அழைப்பு மணி ஒலித்தது. அஞ்சலி என்னை சென்று கதவை திறக்க சொன்னாள்.

எனக்கு ரொம்ப தர்ம சங்கடமாக போய் விட்டது. என்னடா இன்று வந்த சோதனை, புதிதாக இன்னும் சில பேர்களுக்கு முன்பாக இன்று பொட்டச்சியாக நிக்க போகிறேன் போல இருக்கே என்று என் விதியை நொந்து கொண்டே, போய் கதவை திறக்கிறேன். என் முன்னால் நிற்பவர்களை பார்த்ததும் என் தலையில் இடியே விழுந்தது போல இருந்தது.

நான் முன்பு எந்த பெண்களை எல்லாம் கேவலமாய் பேசி ஓல் போட்டேனோ, அவர்கள் அங்கே நின்று கொண்டு இருக்கிறார்கள். அவர்களை பார்த்த உடன், என் காலுக்கு கீழே பூமி பிளந்து, என்னை உள்ளே விழுங்கி கொள்ளாதா என்று எனக்கு தோணியது.

அவர்களும் என்னை அந்த கோலத்தில் பார்த்தவுடன் திகைத்து போய், நம்ப முடியாமல் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் பார்த்து கொண்டும், அப்புறம் என்னை பார்த்து சற்று பயத்துடனே உள்ளே வந்தனர்.

அவர்கள் நினைத்து கொண்டு உள்ளனர்,இதுவும் நான் விளையாடும் ஒரு விளையாட்டு என்று.

நான் உடனே கதவை தாள் போட்டு விட்டேன். அப்ப அங்கே வந்த அஞ்சலி, அந்த பெண்களிடம் எப்படி இருக்கிறார் உங்கள் ஹீரோ என்று கேட்டு கண்ணடிக்கிறாள்.  

நான் அஞ்சலியிடம் ஏன் இப்படி செய்தீர்கள் என்று சற்று கோபமாய் கேட்கிறேன். அப்ப கவிதா வந்து, என்னடி சத்தம் கூடுது, அடங்குடி, எல்லாம் எங்களுக்கு தெரியும், போய் வந்த விருந்தாளிகளுக்கு காப்பி போட்டு எடுத்துண்டு வாடி என்று அதிகாரம் செய்தாள்.

ஒரு பொண்ணு என்னை அப்படி அதிகாரம் செய்வதை பார்த்து அவர்கள் வாயடைத்து போய், தங்கள் கண்கள் பார்ப்பதை,  காதில் கேட்பதை நம்ப முடியாமல் பார்த்து கொண்டு இருந்தார்கள். அதுவும் அவங்களை ஓத்த கெத்தான ஆம்பிளை என்னை இப்ப புடவை கட்டும் ஒரு பொட்டச்சியா மாத்தி, டி போட்டு கூப்பிடுறதை.

நான் அங்கே இருந்து கிளம்பினால் போதும் என்று சமையல் அறைக்கு, ஓட்டமும் நடையுமாக செல்கிறேன். அவங்க அதட்டினதை எதிர்த்து கேட்க முடியாம நானும் அவங்களுக்கு அடங்கி போய், அவங்க எதிரில் நிக்க முடியாம, பொம்பிளை மாதிரி வெட்க பட்டு கொண்டு, சமையல் அறைக்குள் ஓடுறதை பார்த்து சிரிப்புத்தான் வருது அவங்களுக்கு.

பின்னாலயே வந்த கவிதா, அடியே இன்னிக்கு நான் சொல்ற மாதிரி நடந்து கிட்டா, இத்தோட முடிந்து விடும். இல்லைனா, அஞ்சலி கோப பட்டா, அப்புறம் அம்மணமா நிக்க வேண்டி வந்துடும், புரிஞ்சுக்கோடி, ஒழுங்கா நாங்க சொல்ற மாதிரி நடந்துக்கோடி, அதுதான் உனக்கு நல்லது என்றாள்.

அதை கேட்ட எனக்கு வேறு வழி தெரியாமல், கவிதா சொன்ன மாதிரியே, ஒரு வேலைக்காரி போல, பொட்டச்சியா, அந்த பெண்களுக்கு காப்பி கொண்டு போய் கொடுத்தேன். அதுக்குள்ள அஞ்சலி அவங்களுக்கு புரிய வைத்து இருந்தாள் போல, அங்கே எனக்கு என்ன மரியாதை என்று.

இப்ப அந்த பெண்களும் என்னை வேலைக்காரியா நடத்த ஆரம்பித்து விட்டார்கள். என் மேல் உள்ள தங்கள் கோபமெல்லாம் தீர்த்து கொள்ள ஆரம்பித்தார்கள்.

அன்று அவங்க முன்னால, சமந்தாவோட புஷ்பா பாட்டுக்கு - ஓ சொல்றியா, ஓஒ சொல்றியா - நடனம் எல்லாம் ஆடினேன் - ஒரு பொம்பிளையா மாறி, அவங்க என்னை கேலி பண்ண பண்ண.

அவங்க எல்லோருக்கும் சாப்பாடு பறி மாறினேன். அவங்க எச்ச தட்டை கழுவி வைத்தேன். அவங்க என் கன்னத்தை, உடம்புல அங்கங்க தொட்டு கிள்ளி, என்னை ஒரு பொம்பிளை மாதிரி வெட்க பட வைத்தார்கள். அதை ரசித்தார்கள்.

கடைசில அவங்க ஒவ்வொருத்தர் காலுல விழுந்து மன்னிப்பு கேட்க வைத்தார்கள். ஆம்பிளை நான் யாரை எல்லாம் திமிராக ஓத்தேனோ, இப்ப அவங்க காலுல, ஒரு பொட்டச்சியா விழுந்து மன்னிப்பு கேட்குறேன்.

அப்புறம் சில மணி நேரத்துக்கு பிறகு, தங்கள் கோபமெல்லாம் அடங்கி, அவர்கள் எல்லோரும் கிளம்பி சென்றார்கள் - இனிமே எங்க கிட்டயோ, இல்ல எங்களை மாதிரி, வேறு எந்த பொண்ணுங்க கிட்டயோ, முன்னால மாதிரி தப்பா, ஆணவமா நடந்து கிட்டா, அப்புறம் இருக்குடி உனக்கு என்று மிரட்டி விட்டு வேறு சென்றார்கள்.

நானும் இனிமே அப்படி எல்லாம் நடந்துக்க மாட்டேன் என்று திரும்ப அவங்க காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டு, பெரிய மனசு பண்ணி இங்கே நடந்ததை யாருக்கும் சொல்லாதீங்க என்று கெஞ்சுகிறேன்.

அது நீ இதுக்கு மேல நடந்துக்குறதை பொறுத்து என்று சொல்லி, கேலியாய் சிரித்தவாறே, என்னை ஏளனமாய் பார்த்தவாறே கிளம்பி சென்றனர்.

நான் அவர்கள் சென்றவுடன் அஞ்சலியிடம் ஏன் இப்படி செய்தீர்கள் என்று அழுதவாறே கேட்க, அதற்கு அவள், இப்பத்தாண்டி உன் ஆணவம் எல்லாம் முற்றிலும் அடங்கி விட்டது என்று சொல்லி, கிட்டே வந்து என் தோளை பிடித்து ஆறுதலாக தடவி கொடுத்தாள்.

அதே நேரம் கவிதாவும் வந்து என்னை ஆறுதலாக கட்டி பிடித்து, கவலை படாதே, எல்லாம் நாங்க பார்த்து கொள்கிறோம், இனிமே இந்த மாதிரி நடக்காது, இதுவும் வெளியில வேறு யாருக்கும் தெரியாம நாங்க பார்த்து கொள்கிறோம். தைரியமா இரு என்றாள்.

இருந்தும் நான் இன்று எனக்கு நேர்ந்த அவமானத்தை நினைத்து அழுது கொண்டே இருந்தேன்.