ஆவதும் பெண்ணாலே P12

அகிலாவின் தாய் கனகாம்பாள் இரயில் நிலையம் அருகே வந்ததும் அகிலாவிற்கு போன் செய்தார். அகிலா உடனே பைக்கை எடுத்துக் கொண்டு அவள் அம்மாவை கூட்டி வர கிளம்பிவிட்டாள்.

கனகாம்பாள் இரயில் நிலைய வாசலுக்கு வருது நின்றதும் ஒரு பைக் வேகமாக வந்து அவளை இடிப்பது போல நின்றது. கனகாம்பாள் (கனகா) ஒரு நொடி பயத்தில் உறைந்துவிட்டாள். அந்த பைக்கை ஒட்டி வந்தது ஒரு பெண்ணை போல இருந்தது. ஒரு பெண் எப்படி பைக் ஓட்டி வர முடியும் என்று நம்ப முடியாமல் பார்த்தாள். ஓட்டிய நபரது உடல் வாகும், மார்பகங்களும் அது பெண் தான் என்று ஊர்ஜிதப் படுத்தியது. அந்த பெண் தலைகவசத்தை மெல்ல கழட்ட, கனகாவிற்கு ஆச்சரியம் தாங்க முடியவில்லை.

கனகா: ஏய் ஈஸ்வரி!! நீயா? நம்பவே முடியல!!

அகிலா: எத்தனை முறை சொல்லறது.. என்னை அகிலா னு கூப்பிட சொல்லி...

கனகா: என்னடி இதெல்லாம்? நீ கர்ப்பமா இருக்கேனு பார்க்க வந்தா, நீ என்னடானா ஆம்பள மாதிரி பேண்ட் சட்டை எல்லாம் போட்டுகிட்டு பைக்க வேற ஓட்டிட்டு வர?

கனகா: உன் புருஷன் உன்னை இவ்வளவு சுதந்திரமா விட்டிருக்காரா?

அகிலா: அம்மா! நீ வேற ஏதாவது ஒன்ன கேட்டுட்டு. வண்டில ஏறி உட்காரும்மா..

கனகா: என்னையும் உட்கார வைச்சு ஓட்டிருவயா?

அகிலா அவளை முறைத்து பார்த்தாள். கனகா எதுவும் சொல்லாமல் ஏறி உட்கார்ந்தாள்.

தன் மகளை இப்போது தான் முதல் முதலில் பேண்ட் சட்டையில் பார்க்கிறார் கனகா. சுடிதார் அல்லது சல்வார் கூட அணிந்து பார்த்ததில்லை.

கனகா: டவுனுக்கு வந்து ரொம்ப மாடர்ன்ன மாறிட்ட..

அகிலா: இங்க எல்லாம் யாரும் புடவை கட்டறதில்லை அம்மா. நீயும் எதுக்கு புடவையை சுத்திட்டு சிரமம் படற. இங்க இருக்கும் போதாவது சுடிதார் போட்டுக்கோ.

கனகா: அய்யய்யோ! சுடிதாரா? அதுவும் மாப்பிள்ளை வீட்டில் இருக்கும் போது எப்படி அதெல்லாம் போடறது சொல்லு.

அகிலா: உன்னை திருத்தறது ரொம்ப கஷ்டம்.

அகிலா மிகவும் நன்றாக பைக் ஓட்டினாள், மிதமாக வேகத்தில் மிக அருமையாக ஓட்டி வந்து அபார்ட்மெண்ட் பார்க்கிங் பகுதியில் நிறுத்தினாள்.

கனகா: மாப்பிள்ளை வண்டியை பார்த்து பத்திரமா நிறுத்து. கீழ போட்டு திட்டு வாங்காத.

அகிலா: என்னது? மாப்பிள்ளையோட வண்டியா? அவன் கிட்ட ஏது பைக்... இது நானே சம்பாதிச்ச காசுல வாங்கினது.

கனகா: என்னடி பழக்கம் இது? புருஷனயே அவன் இவன்னு கூப்படறே?

அகிலா: சரிதான். அவள் இவள்ன்னு கூப்பிட்டாதான் சரியா இருக்கும்.

கனகா: உனக்கு எப்பவுமே விளையாட்டுதான்.

அவள் கழுத்தில் தாலி இல்லாதததை பார்த்து அதிர்ந்து போனாள் கனகா.

கனகா: என்னடி இது? கழுத்துல தாலியை காணோம்? பைக் ஓட்டும் போது தாலி கீழே விழுந்துடுச்சா.

அகிலா: இல்லம்மா. நான் தாலி எல்லாம் போட்டுகறதில்லை. குமார் தான் போட்டுக்கறான்.

கனகா முறைத்து பார்த்தாள்.

லிப்டை விட்டு வீட்டுக்கு வந்தடைந்தனர். கதவை திறந்து இருவரும் உள்ளே நுழைந்தார்.

கனகா: மாப்பிள்ளை எங்க டி?

"நீ இந்த Sofa ல உட்காரும்மா" என்று கூறி அவளை உட்காரவைத்து விட்டு அகிலா சென்றாள்.

அகிலா: குமார்? எங்க இருக்க? எங்க அம்மா வந்திருக்காங்க.

கனகா, தன் மகள், கட்டிய கணவனையே பெயர் சொல்லி அழைக்கிறாளே என்று மிரண்டு போய் இருந்தார்.

--------------------

வெளியே வர தயங்கிக்கொண்டு படுக்கை அறையில் குமார் ஒதுங்கி இருந்தான். வந்தது அவன் மாமியார் என்று தொிந்ததும் கூச்சம், வெட்கம், அவமானம் என்று ஒன்று சேர அவன் மனதில் ஊசலாடியது. அகிலா அவனை கைத்தாங்கலாக அழைத்து வந்தாள். முதலிரவு அறைக்குள் பால் செம்புடன் நுழையும் புதுமணப்பெண் போல தலைகுனிந்து, சிறு அடி எடுத்து வைத்து மனைவி அகிலாவுடன் வெளியே வந்தான்.

மாப்பிள்ளை வருகிறார் என்று சட்டென எழுந்து நின்ற கனகாவிற்கு ஒரு நொடி எதுவுமே புரியவில்லை. எதோ ஒரு பெண் அகிலாவுடன் வருகிறாள் என்று முதலில் நினைத்த கனகா, சற்று உற்று பார்த்த பின் தான் புரிந்தது. மிடுக்காக ஜீன்ஸ், டீசர்ட் அணிந்த அவள் மகள், பணிவாக புடவை கட்டி தலை குனிந்த படி மருமகன் உடன் வருவதை அறிந்தாள்.

"மாப்பிளை!! நீங்களா!! என்ன கோலம் இது!!" , என்று சிரித்து கொண்டே கேட்டாள் கனகா.

குமார், வெட்க புன்னகையுடன் நெளிந்து, "வாங்க அத்தை" என்று சொன்னான்.

கனகா: என் பொண்ணு உண்டாயிருக்கானு சொன்னாள், அதான் பாத்துட்டு போலாம்னு வந்தேன்.

அகிலா: சரிடா... அம்மாவுக்கு டீ போட்டு கொண்டு வா. அப்படியே உன் அப்பா கிட்ட சம்பந்தி அம்மா வந்திருக்காங்க, அகிலா வெளிய கூப்பிடறாங்கனு சொல்லு.

குமார் வேகவேகமாக அவன் அப்பா ராஜதுரை தங்கியிருந்த அறைக்கு போனான். கனகாவிற்கு ஒரே ஆச்சரியம். நடப்பது கனவா நினைவா என்று குழம்பும் நிலையில் இருந்தாள்.

கனகா: என்னடி நடக்குது இங்க? நீ என்னடான்னா ஆம்பள மாதிரி பேண்ட் சட்டைய போட்டுட்டு நெஞ்சை நிமிர்த்திட்டு இருக்க. மாப்பிள்ளைய "போடா வாடான்னு" தைரியமா கூப்பிடற. மாப்பிள்ளை என்னடான்னா புடவைய கட்டிட்டு பொட்டபுள்ள மாதிரி வெட்கபட்டுகிட்டு இருக்காரு. கர்ப்பமா இருக்கறது நீயா அவரானு சந்தேகமா இருக்கு.

கனகா: என்னடி நடக்குது இங்க? எனக்கு ஒன்னும் புரியாமல் தலையே சுத்துது. ஆமாம்... நீ "உன் அப்பாவ கூப்பிடு"னு சொன்னயே... உன் மாமனாரையா அப்படி சொன்ன? உன் மாமனார் அப்போ இங்கு தான் இருக்காரா? அப்போ இங்க நடக்குற தெல்லாம் அவருக்கு தெரியாதா.

-----------------

அகிலா: நீ கொஞ்சம் நேரம் பொறுமையா நடக்கறத கவனி அம்மா....

அவள் சொல்லி வாயை மூட, குமார், ராஜதுரையை அழைத்து வந்தான். ராஜதுரை புடவை கட்டி பவ்வியமாக வந்தான். அதை கண்ட கனகாவிற்கு சிரிப்பு வந்து விட்டது.

ராஜதுரை: வாங்க சம்பந்தி அம்மா!!

கனகா: இது என்ன கோலம் சம்பந்தி!! எல்லாம் உன் வேலை தானா அகிலா?

அகிலா: ரெண்டு பேரும் சட்டுனு போய் சமையல் வேலைய பாருங்க.

அவள் விரட்டியதும் இருவரும் சமையலறைக்கு வேகமாக சென்றனர்.

கனிகா: என்னம்மா இது? ரெண்டு பேரையும் இப்படி மிரட்டி வெச்சிருக்க? பெரிய கைகாரி ஆயுட்ட போ, உன் புருஷனதான் புடவை கட்ட வெச்சன்னு பார்த்தால், கடைசில உன் மாமனாரையும் சேர்த்து இல்லை, புடவை கட்டி அடக்கி வெச்சிருக்க...

அகிலா: அடக்கி வைக்காம? உன்னை மாதிரி ஆயுசுக்கும் புருஷன், மாமனார், மாமியார், குழந்தைங்கன்னு பணிவிடை செஞ்சுட்டு இருப்பேன்னு நினைச்சயா? நான் உன்னை மாதிரி முட்டாள் இல்லை. எத்தனை தடவை என்னை சரியா சமைக்கல, வீட்டு வேலை செய்யலன்னு அடிச்சிருப்ப?

கனகா: அதெல்லாம் மனசுல வெச்சுக்காத மா. நான் உன் நல்லதுக்கு தான் சொன்னேன்.

அகிலா: ஆம்பளயை அடக்க தெரிஞ்ச பொம்பளங்க நிம்மதியாகவும், சுதந்திரமாகவும் வாழ முடியும். அதுக்கு அவங்கள ஒரு பொட்டபுள்ள மாதிரி நடத்தனும். ஆம்பள செய்யற வேலைய நாம செய்யனும். பெண் உடலை காமக் கண்ணோடு மட்டும் பார்க்காம, பயத்தோடயும் பார்க்கனும். அந்த பயத்தை நிரந்தரமாக்கனும். நம்ம பேச்சுக்கு மறுபேச்சு இருக்க கூடாது. எப்பவும் மிரட்டல தோனிலதான் பேசணும். நீயும் அப்பாகிட்ட பல வருஷம் அடிமையா இருந்துட்ட. இனியாவது முழிச்சிக்கோ.

கனகா: சரிமா அகிலா. இப்போ நான் என்ன பண்ணனும்.

அகிலா: இங்க இருக்கற ரெண்டு புடவை கட்டின பொட்டபுள்ளைங்கள நீ உருட்டி மிரட்டி வேலை வாங்கனும். குமார் உன் மாப்பிள்ளைனு நினைக்காம உன் மருமகளா நினைச்சுக்கோ. அவன் அப்பனை நீ பொண்ண பெத்த சம்பந்தியம்மாவா நினைச்சுக்கோ. உன் கோவம், வெறி எல்லாத்தையும் அங்க மேல காட்டு.

கனகா: சரிம்மா. அப்படியே பண்ணறேன்.

அகிலா: சொன்னா மட்டும் பத்தாது. செயல்ல காட்டு.

கனகா: குமார்!! ஒரு டீ போட்டு கொண்டு வர இவ்வளவு நேரமா? சீக்கிரம் டி போட்டு கொண்டு வா டி.

குமாருக்கு அவன் மாமியாரே திடீரென்று அவனை பெயர் சொல்லி அழைத்தது அவமானமாக இருந்தது.

குமார் டீ டம்ளரருடன், அவன் மாமியார் அருகே வந்தான். அவன் மாமியார் கனகா, மருமகன் வருகிறான் என்பதை பொருட்படுத்தாமல் நாற்காலியில் கால் மேல் கால் போட்டுக் கொண்டு உட்கார்த்திருந்தார்.

அகிலா: அம்மா காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கிக்கோ.

குமார், டீ டம்ளரை குடுத்து விட்டு, அவன் கட்டிய புடவையை சரிசெய்து மாமியாரின் காலில், அவன் தலை படுமாறு விழுந்து நமஸ்காரம் செய்தான்.

கனகா: நல்லா இரும்மா. புடவைல ரொம்ப லட்சணமா இருக்க. என் கண்ணே பட்டுடும் போல இருக்கு.

ஒரு ஆண் மகனாக இருந்தும், அத்தையின் காலில் விழுவது கேவலமாக இருந்தாலும், அவனால் அகிலாவின் சொல்லை தட்டாமல் இருக்க முடியவில்லை.

--------------

அகிலா: அம்மா, நீ குளித்து ரெடியாகிட்டு வா. அதுக்குள்ள ராஜதுரை சமைச்சு வெச்சிருப்பான். கட்டில் மேல உனக்கு ஒரு நைட்டி வெச்சிருக்கேன். அதை போட்டுக்கோ.

கனகா குளித்து முடித்து, நைட்டி அணிந்து வந்தாள். அவள் நைட்டி அணிந்து இதுவரை கணவனை தவிர மற்ற ஆண்களின் முன் காட்சி தந்ததில்லை. மாப்பிள்ளையே புடவையில் இருக்கும் போது நம்ம ஏன் வெட்க படனும் என்று நினைத்து தைரியமாக ஹாலுக்கு வந்து விட்டாள்.

ராஜதுரை பணிவாக வந்து, அவன் சமைத்ததை டைனிங் டேபிளில் அடுக்கினான்.

ராஜதுரை: சாப்பாடு தயாரா இருக்கு. வந்து உட்காருங்க சம்பந்தி அம்மா.

கனகாவிற்கு அவள் மாப்பிள்ளையின் அப்பா கையால் சமைத்ததை சாப்பிடும் யோகம் உள்ளது. இது போன்ற யோகம் பல பேருக்கு கிடைப்பதில்லை.

கனகா, டைனிங் டேபிள் சேரில் வந்து அமர்ந்தாள். பக்கத்தில் சாந்தமாக புடவை கட்டி கொண்டு ராஜதுரை நின்று கொண்டிருந்தான். அவளுக்கு பரிமாற ஆரம்பித்தான்.

கனகா: போதும் ராஜதுரை. நான் முதலில் இதை சாப்பிட்டு முடிக்கிறேன்

தன் மருமகளை போல, அவள் தாயும் அவனை பெயர் சொல்லி அழைத்தது அவனுக்கு கூச்சமாக இருந்தது.

--------------------------

உணவை பரிமாற முயற்சிக்கும் போது, ராஜதுரை கையிலிருந்த கரண்டி, தண்ணீர் டம்ளரை தட்டிவிட்டு, கனகா நைட்டியை ஈரம் ஆக்கியது. இதை கண்டதும் அகிலாவிற்கு கோபம் வந்துவிட்டது. எழுந்து நின்று பளார் என அவள் மாமனாரின் கண்ணத்தில் அறைந்தாள். தன் மகளுக்கு எங்கு இருந்து தான் இத்தனை தைரியம் வந்ததோ என்று எண்ணி கனகா வியந்தாள்.

ஒரு ஆணை, அதுவும் சொந்த மாமனாரையே பளார் என்று கண்ணம் சிவக்க அறையும் அவள் மகளை அவளால் வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. ராஜதுரைக்கு பயம், அவமானம் எல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து அவன் கண்களில் ஒரு சொட்டு கண்ணீரே வந்துவிட்டது. பத்து ஆண்கள் வந்தாலும் எதிர்த்து நிற்கும் ராஜதுரை, தன் இளம் வயது மருமகள் சொன்னதும் புடவை கட்டி பணிவாக நடந்து கொள்வது அவனுக்கே வியப்பாக இருந்தது.

"சாரி ங்க... தெரியாம கை தவறி பட்டுடுச்சு" என்று ராஜதுரை பயத்துடன் சொன்னான். நல்லவேளையாக கனகா அறையவில்லை என்று நிம்மதி ஆனான்.

கனகா: துணி எல்லாம் ஈரமா போச்சும்மா.... நான் மாத்து துணி எதுவும் எடுத்துட்டு வரல.

அகிலா: உன்னோட புடவை இப்போ குமார் ஊற வைத்திருக்கிறான். இந்த நைட்டி மட்டும் தான் இருக்கு. அதையும் இந்த எறுமை தண்ணி ஊத்தி ஈரம் பண்ணிடுச்சு. உன் உடல் அளவுக்கு ஏத்த மாதிரின்னா இப்போ அவனோட வேஷ்டி சட்டைதான் சும்மா இருக்கு. இங்க வந்தா இவன் புடவைதான் கட்டிகிறான். உனக்கு சிரமம் இல்லைன்னா இன்னைக்கு மட்டும் இவனோட வேஷ்டி சட்டைய போட்டுகிறயா?

கனகாவிற்கு சிரிப்பு தான் வந்தது. ஒரு பெண்ணாக இருந்து கொண்டு வேஷ்டி, சட்டை போட சற்று கூச்சமாக தான் இருந்தது. இருந்தாலும் தைரியத்தை வளர்த்துக் கொண்டாள்.

கனகா: சரிம்மா. ஈர துணி போட்டுகறதுக்கு பதில் எது கிடைச்சாலும் சரி.

அகிலா: ராஜதுரை. நீ ரூம்க்கு போய் உன் வேஷ்டி சட்டை ஒன்று எடுத்துட்டு வந்து எங்க அம்மாவுக்கு கொடு.

ராஜதுரை பணிவாக சென்று ஒரு வேஷ்டி சட்டையை எடுத்து பார்த்தான். அவன் வேஷ்டி, சட்டை தான் அது. ஆனால் அதை அணிய அவனுக்கே உரிமை இல்லாமல் போனது. ஒரு பெண், அதுவும் அவன் சம்பந்தி அம்மா தான் அதை அணிய போகிறாள். அவன் கையாலேயே அந்த வேஷ்டி சட்டையை கனகாவிடம் கொடுத்தான். கனகாவும் அதை வாங்கிக் கொண்டு அறைக்கு சென்றாள்.