பக்கத்து வீட்டு தேவதைகள் 01

எனது பெயர் ராஜீவ். இந்த கதை நடக்கும் போது எனக்கு இருபத்தி இரண்டு வயது. கல்லூரி முடித்துவிட்டு வேலை தேட ஆரம்பிக்கிறேன். எனது அப்பாவுக்கு வெளிநாட்டு வேலை கிடைத்து விட்டதால், என்னையும் எனது அம்மாவையும் எங்கள் சொந்த ஊரில் (அது அப்பா பார்வையில் பாதுகாப்பானது என்பதால்) குடி அமர்த்தினார். அந்த வீடு உண்மையில் இரண்டு பிரிவு. ஒரு பாதியில் நாங்கள், அடுத்த பாதியில் இன்னொரு குடும்பம் தங்கி இருந்தது. அந்த இரண்டாவது குடும்பம் வசந்தா ஆண்ட்டி வீடு என அனைவராலும் அறிய பட்டது. ஏனினில், அந்த வீட்ல வசந்தா ஆண்ட்டி தனது கணவர், மற்றும் மூன்று பெண்களுடன் வசித்து வந்தார்கள். வசந்தா மாமியின் கணவரும் வெளியூரில் வேலை பார்க்கிறார், எப்போதாவது தான் வருவார்.

வசந்தா மாமியும், அவர்களின் மூன்று பெண்களும் ரொம்ப அழகு. ப்ராஹ்மண பெண்களுக்கே உரிய சிவந்த நிறம், நன்றாக பூசின மாதிரி வாளிப்பான தேகம். ஒவ்வொரு பாகமாக பிரம்மா பார்த்து பார்த்து படைத்த மாதிரி, செதுக்கிய சிலை மாதிரி உடல் அழகு அவர்கள் நான்கு பேருக்கும். பார்க்க பார்க்க பார்த்து கொண்டே இருக்கலாம், சலிக்காத, திகட்டாத அழகு, அவர்கள் ஒவ்வொருவரின் அழகும். முதல் பெண் பிரபா கல்லூரி கடைசி வருடம், இரண்டாம் பெண் கலா கல்லூரி முதல் வருடம், மூன்றாவது பெண் மாலா பிளஸ் ஒன்னு, பிரபா என்னை விட ஒரு வயது சின்னவள். இரண்டாம் பெண் கலா என்னை விட மூன்று வயது சின்னவள், மூன்றாம் பெண் மாலா என்னை விட ஆறு வயது சின்னவள்.

அப்பா அம்மாவுக்கு நான் ஒரே பிள்ளை. அவர்களுக்கு ஒரு பெண் பிள்ளை வேண்டும் என்று ஆர்வம், ஆனால், ஒரே பிள்ளையாய் போனதால், என்னை பெண் பிள்ளை போல் உடை அணிவித்து மகிழ்வார்கள். எனது பெயர் ராஜீவ் என்றாலும் செல்லமாய் ராஜீ, வாடி, போடி என்று பொம்பிளை போல அழைப்பார்கள். அம்மா மீசை வைக்க விட மாட்டார்கள், கேட்டால் வடக்கிந்திய ஹீரோ எல்லாம் மீசையா வச்சிருக்காங்க, அழகாய்தானே இருக்கிறார்கள் என்பார்கள்.  அது மட்டுமில்லை, அம்மா எனக்கு மஞ்சள் எல்லாம் முகத்தில் பூசி குளிப்பாட்டுவார்கள், இப்போது கூட நவராத்திரி வரும்போது ஒன்பது நாட்களும் எனக்கு பெண் பிள்ளை அலங்காரம்தான்.

          

இங்கு வருவதற்கு முன்பு கூட எனது அப்பா அடிக்கடி வேலை விஷயமாக வெளியில் சென்று விடுவதால், நானும் அம்மாவும் மட்டும் தனியாக இருப்போம். அம்மா ஏதாவது பெண்கள் கூட்டத்திற்க்கு செல்ல நேர்ந்தால், என்னை தனியாக விட முடியாது என்று, எனக்கும் பெண் பிள்ளை உடைகளை அணிவித்து கூட்டி போவார்கள். அந்த கூட்டத்தில் பெரும்பாலும் குண்டு குண்டு வயதான ஆண்ட்டிகளே வருவார்கள். அப்பா இல்லாததால் நான் அம்மாவால் ஒரு பெண்பிள்ளை மாதிரி வளர்க்க பட்டேன், மிகவும் பயந்த சுபாவம். ஆனால் நான் பார்ப்பதற்கு நல்ல வளர்த்தி, கட்டான ஆண் மகன். கட்டிளம் காளை, பார்க்க அழகாய் இருப்பேன்.

இங்கு வந்த பின், பக்கத்துக்கு வீட்டில் மூன்று அழகான பெண் பிள்ளைகளை பார்த்ததும், அம்மாவுக்கு தனக்கு அந்த மாதிரி ஒரு அழகான பெண் பிறக்க வில்லையே என்ற ஏக்கம் அதிகமாயிற்று. இடையில் நான் கல்லூரி செல்ல ஆரம்பித்ததும் பெண் பிள்ளை போல் டிரஸ் போடுவது நின்று இருந்தது. மாமி வீட்டில் அழகான மூன்று பெண் பிள்ளைகளை பார்த்த என் அம்மாவுக்கு, தனக்கு அந்த மாதிரி ஒரு அழகான பெண் பிள்ளை இல்லை என்ற ஆதங்கம் திரும்ப வந்து விட்டது. எனவே இங்கு வந்த மூன்றாவது நாளே, என்னை மீண்டும் ஒரு பெண் பிள்ளை போல் ராஜீ வாடி போடி என்று திரும்பவும் கூப்பிட ஆரம்பித்து விட்டார்கள். ரகசியமாக எனக்கு பெண் உடைகள் போட்டு பார்க்க தொடங்கி விட்டார்கள்.

இங்கு வந்த பின், முதன் முறையாக பக்கத்துக்கு வீட்டில், அழகான பெண்கள் இருப்பதால் எனக்கு மிகவும் சங்கடமாய் இருந்தது. அதிகம் வெளியில் வரமாட்டேன், வீட்டிற்குள்ளேயே அடைந்து இருப்பேன், அந்த மாமி கூட ஒரு நாள் எனது அம்மாவிடம் கேட்டார்கள், என்ன உனது பையன் அதிகம் வெளியிலேயே வருவதில்லையே, பொம்பிளை பிள்ளை போல் வீட்டிற்குள்ளேயே இருக்கின்றான். பார் எனது பெண்களை, நான் அவர்களை தைரியமாக ஆண்கள் போல் வளர்த்து வளர்கிறேன் என்று. எதிரில் வரும் போது அந்த பெண்கள் என்னை பார்த்தவுடன், தங்களுக்குள் என்னை பற்றி குசுகுசுவென பேசி கேலியாய் சிரிப்பார்கள். உடனே நான் தலை குனிந்து பொம்பிளை போல், விரைவாக ஓடி அறைக்குள் போய் ஒளிந்து விடுவேன். எனது அம்மா தான் என்னை பற்றி எல்லாத்தையும் அந்த மாமியிடம் சொல்லிவிட்டார்களா, நான் பொம்பிளை டிரஸ் எல்லாம் போட்டிருக்கிறேன் என்றல்லாம் அந்த பெண்களுக்கும் தெரிந்து விட்டது போலும்.

பிரபாவும், கலாவும் நல்ல அழகு என்றாலும் என்னிடம் பேசியதில்லை. சின்னவள் மாலா பயங்கர வாயாடி, துடுக்கு. செல்லம் கொடுத்து வளந்ததால், யாரையும் மதிக்க மாட்டாள், தனது அக்காகளை கூட பெயர் சொல்லி வாடி போடி என்று கூப்பிடுவாள். நான் எதிரில் வந்தால்,   கண்ணடிப்பாள். நான் வெட்கப்பட்டு கொண்டு ஓடி விடுவேன், அவள் க்ளுக் என்று கேலியாய் சிரிக்கும் சத்தம் பின்னால் கேட்கும். எனக்கு அது ரொம்ப பிடிக்கும்.

நாங்கள் ஆச்சாரமான ப்ராஹ்மண குடும்பம் என்பதால், அந்த காலத்தில் பெண்களுக்கு மாதவிடாய் வரும் நாட்களில், அவர்கள் எங்கள் இரண்டு வீட்டுக்கும் பொதுவாக உள்ள ஒரு அறையில் தங்குவார்கள். வசந்தா மாமி வீட்டில், அவளது பெண்களும் வயதுக்கு வந்தவர்கள். மாமியும், அம்மாவும் சேர்ந்து ஐந்து பேர், மாதத்தில், பாதி நாட்கள், அங்கு சென்று தங்குவார்கள். அந்த சமயத்தில், அவர்களுக்கு உணவு, உடை, படிக்க புத்தகம் எல்லாம் கொடுக்க வேண்டும் என்றால், தீட்டு காரணமாக எடுத்து செல்லும் நபர் கொடுத்து விட்டு வந்த பின் வேறு உடை மாற்ற வேண்டும். அந்த வீட்டு மாமா இருந்தால் அவர் வெறும் ஜட்டி மட்டும் போட்டு கொண்டு தீட்டு அறைக்கு சென்று வருவார். நாங்கள் வந்த முதல் வாரத்திலேயே நாங்கள் அவர் ஜட்டி உடன் செல்வதை பார்த்தோம். அந்த நேரம் மாலா தீட்டு அறையில் இருந்தாள். ஒவ்வொரு தடவையும் கொடுத்து விட்டு வந்த பின் மாமி இருக்கும் தனி அறைக்கு சென்று அவர்கள் முன் ஜட்டியை கழட்டி விட்டு அம்மணமாய் நிற்பார். மாமியும் ஜட்டியை தண்ணீரில் நனைக்கும் வரை அவரை அப்படியே அம்மணமாய் நிற்க வைத்து விட்டு, பின்புதான் வேட்டி எடுத்து கொடுப்பார்கள். உள்ளே ஜட்டி போடாமல் வெறும் வேட்டி மட்டும் கட்டி கொண்டு வெளியே வருவார். சில சமயம் வேட்டியை மடித்து கட்டி கொண்டு படியேறும்போது அவரது குஞ்சு எல்லாம் தெரியும். அதை பார்த்த எனது அம்மா மிக அசௌகரியமாக உணந்தார்கள்.  மாமாவும் அன்று இரவே திரும்பி வேலை செய்யும் இடத்திற்கு சென்று விட்டார். மாமா இல்லை என்றால், அவர்கள் வீட்டு மற்ற பெண்களோ அல்லது மாமியோ செல்வார்களாம், பாவாடை கட்டி கொண்டு. எத்தனை தடவை பாவாடையை நனைப்பது, தண்ணீர் கஷ்டம் வேறு உண்டு.

எனது அம்மா  சொன்னார்கள், ஆம்பிளை பையன் இருக்கும் வீட்டில் பெண்கள் வெறும் பாவாடையை கட்டி கொண்டு செல்வது நல்லது இல்லை, இப்போதுதான் எனது பையன் இருக்கானே, எனக்கு தீட்டு வரும்போது அவன்தான் கொண்டு வருவான், அவனை அனுப்புங்கள் என்று மாமியிடம் சொல்லி விட்டார்கள். மாமியும் ஓகே, அவனுக்கு ஏதும் அசௌகரியம் இல்லை என்றால், அவனே செல்லட்டும் என்று சொல்லிவிட்டார்கள். நான் அம்மாவிடம், என்னம்மா என்னை போக சொல்றீங்களே என்றதற்கு அம்மா சொன்னார்கள், ஆம்பிளை பையன் இருக்கும் வீட்டில் பொம்பிளை பெண்கள் இப்படி பாவாடை மட்டும் கட்டி கொண்டுபோவது நன்றாக இருக்காது, பார்த்தாய்தானே அந்த மாமாவே ஜட்டி போட்டு கொண்டு போனதை. நீயும் அப்படி போ. நீதான் ஆம்பிளை ஆயிற்றே, எதற்கு வெட்கம் என்று சொல்லி சிரிக்கிறார்கள். அந்த நேரம்  மாலா தீட்டு அறையில் இருந்ததால்,  அடுத்த நாள், நான் சாப்பாடு எடுத்து கொண்டு செல்ல வேண்டிய நேரம் வந்தது.