ஆண்கள் (பொட்டச்சி) கலை குழு - 08

அவர்கள் மூன்று பேரும் திரும்ப எங்கள் அறைக்குள் நுழைந்ததும், அங்கே இருந்த எங்கள் அணி வீரர்கள், புதுசா இன்னும் இரண்டு பெண்களைப் பார்த்த அதிர்ச்சியில் தங்கள் குஞ்சுகளை அவசர அவசரமாய் கைகளை கொண்டு மறைக்க முயன்றார்கள்.

வசந்தா அவர்களை பார்த்து, எவடி அது பொட்டச்சி என் அனுமதி இல்லாம குஞ்சை மறைக்கிறது, அப்புறம் அதை காட்டி கிட்டு தான் மைதானத்துல பந்து பொறுக்கணும் என்றாள்.

அதை கேட்டு பயந்து போன என் அணி வீரர்கள், கைய எடுத்துட்டு தங்கள் குஞ்சை அங்கே இருந்த பெண்களின் பார்வைக்கு விருந்தாக்கி கொண்டே, ஜூனியர் பொண்ணுங்க முன்னால அம்மணமாய் நிக்குறாங்க.

எங்களின் அந்த பரிதாபமான கோலத்தை பார்த்து ரசித்தவாறே வசந்தா, இப்ப நீங்க ஆம்பிளைங்க இல்லை, பொட்டச்சின்னு ஆயிடுச்சு. ஆம்பிளை இல்லாததால் ஆண்கள் போடும் உடைகளை போட கூடாதுன்னு சொல்லி உங்கள் ஆண் உடைகளை அவுத்து போட சொன்னேன், நீங்களும் அவுத்து போட்டுட்டு இப்ப எங்க முன்னால அம்மணமாய் இருக்கீங்க.

இப்ப உங்களை பார்த்தா, உருவத்தால் மட்டும், திரும்ப ஆம்பிளைங்க என்ற உணர்வு வர ஆரம்பிக்குது, உங்க தடியான, சரியான குஞ்சுகளை பார்த்து.

ஆனால் நீங்களோ பொட்டச்சிங்க. அதுனால இப்ப நான் என்ன பண்ண போறேன் தெரியுமா,  உங்களுக்கு ஏத்த பொம்பிளை டிரஸ் கொடுக்க போறேன்.

நீங்க அதை போட்டு கிட்டு, எனக்கும், என் கூட இருக்கிற பொண்ணுங்களுக்கும் சேவை பண்ணனும். நாங்க பொண்ணுங்க, உங்க பார்வைல, ஆம்பிளை விளையாட்டான கிரிக்கெட்டை விளையாடும்போது, பொட்டச்சிங்க நீங்க, பொம்பிளை ட்ரெஸ்ஸ போட்டு கிட்டு, எங்களுக்கு பந்து பொருக்கி போடணும்.

இல்ல நாங்க இன்னமும் ஆம்பிளைங்க தான், பொட்டச்சிங்க இல்லைன்னு நினைச்சா, ஒன்னு பண்ணலாம். இப்படி அம்மணமாய் உங்களை பார்க்கும் போது தான், நீங்க ஆம்பிளை மாதிரி கொஞ்சம் தோணுது.

அதுனால வேணும்னா இப்படியே ஆம்பிளையாய், அம்மண குண்டியா, குஞ்சு துடிக்க துடிக்க வந்து, பெண்கள் நாங்க கிரிக்கெட் விளையாடும்போது, நாங்க அடித்து ஆடும் பந்துகளை பொறுக்கி போடுங்க. எப்படி வசதி என்று கிண்டலாய் கேட்டு சிரிக்கிறாள்.

நாங்கள் அவள் சொல்வதை கேட்டு திரு திரு வென்று முழித்து கொண்டு நிற்கிறோம். சொல்லுங்க இங்கே யாரும் ஆம்பிளைங்க இருக்கீங்களா என்று சத்தமாய் அதட்டும் குரலில் கேட்டாள்.

நாங்க எல்லோரும், எங்கே இருக்கோம் என்று சொன்னால், அம்மணமாய் வெளியே எல்லா பொண்ணுங்க முன்னால, பந்து பொருக்கி கொண்டு மைதானத்தில் ஓட விட்டு விடுவாளோ என்ற பயத்தில், இல்லை என்கிறோம் கோரஸாக.

கேட்கலை இன்னும் சத்தமா சொல்லுங்கடி என்றாள். நாங்களும் சத்தமாக இல்லை என்கிறோம். இல்லை என்று மொட்டையாக சொன்னால் என்ன அர்த்தம்.

ஒவ்வொருத்தனா என் முன்னால வந்து, நான் ஆம்பிளை இல்லை, நான் ஒரு பொட்டச்சி என்று சத்தமாக சொல்லி கொண்டே காதை பிடித்து அம்மணமாய் மூன்று தோப்பு கரணம் போடுங்கடி.

அடியே சுதா, பொட்டச்சி கேப்டன் நீதானே, அதுனால நான் சொன்ன மாதிரி நீ முதல்ல பண்ணுடி, உன்னை பார்த்து அப்புறம் உன் மத்த அணி வீரர்கள் பண்ணட்டும் என்றாள்.

அதுக்கு முன்னால தன் கூட வந்த ராகவி மற்றும் லதாவை பார்த்து, இப்ப இங்க நடக்க போறதை எல்லாம் நல்லா போட்டோ / வீடியோ எடுடி என்று ஆணை இட்டாள்.

ஏற்கனவே எங்கள் நிர்வாண போட்டோ / வீடியோ எல்லாம் அவளிடம் இருப்பதால், இனி என்ன செய்ய முடியும், வெள்ளம் தலைக்கு மேல ஓடி கொண்டு இருக்கிறது என்று எண்ணி கொண்டு, வேறு வழி இல்லாமல், மனதுக்குள் என்னை நானே திட்டி கொண்டு, அவள் சொன்ன மாதிரியே முதல் ஆணாக, இரு கைகளாலும் காதை பிடித்து கொண்டு, குஞ்சு இதுவரை இல்லாத அளவில், நன்கு பெருசா நீட்டிக்கிட்டு துடிக்க, துடிக்க, முழு ஆம்பிளையாய், அம்மண குண்டியாய், துடிக்கும் பெருத்த குஞ்சு பாட்டுக்கு மேலும் கீழும் நன்கு ஆட ஆட, ஒரு உண்மையான ஆம்பிளை சிங்கம் போன்ற தோற்றத்தில் இருந்த நான், என் வாயால், நான் ஆம்பிளையே இல்லை, நான் ஒரு பொட்டச்சி என்று சத்தமாக சொல்லி கொண்டே மூன்று தோப்பு கரணம் போட்டேன்.

பிறகு என் அணி வீர்கள் வரிசையாக வந்து அதே போல தோப்பு கரணம் போட்டார்கள்.   இது எல்லாம் இப்போது அவள் தனது மொபைலில் பதிவு செய்து கொண்டாள்.

அம்மண குண்டியாய் ஆம்பிளைங்க தோப்பு கரணம் போடும்போது. உங்க குஞ்சு என்னமா ஆடுது, பார்க்க நல்லா தாண்டி இருக்கு பொட்டச்சிங்களா என்று சொல்லி சிரிக்கிறாள்.

இதை எல்லாம் எதிர் பார்க்காத ராகவியும், லதாவும் அதிசயத்துடன் வசந்தாவை என்ன நடக்குது இங்கே என்பது போல பார்க்கிறார்கள். அவளோ கொடுத்துடு பொட்டச்சிங்களுக்கு பொம்பிளை ட்ரெஸ்ஸ என்று சொல்ல, அவர்கள் என் கையில் இருந்த மூட்டையை பிரித்து அதில் இருந்த ட்ரெஸ்ஸை எல்லாம் கொட்டுகிறார்கள்.

வசந்தா சொல்கிறாள், இன்னும் பத்து நிமிடம் தான்டி உங்களுக்கு, இதுல யாருக்கு எது பொருத்தமான சைஸ் இருக்கோ, அதை போட்டு கிட்டு வந்து சேருங்கடி மைதானத்துக்கு என்று சொல்லி விட்டு கிளம்புகிறாள். தாவணி ஏதும் போட வரலைன்னா, அப்படியே சும்மா சுத்தி கிட்டு வாங்கடி என்றாள் கிளம்பும்போது. பத்து நிமிஷத்துல யார் வரலையா, அவ அப்புறம் அம்மணமாய் தான் இருக்க வேணும், சீக்கிரம் வாங்கடி பொட்டச்சிங்களா என்று வேறு மிரட்டி விட்டு செல்கிறாள் போகும்போது.

போகும் வழியில் வசந்தா நிச்சயம் இங்கு நடந்த எல்லாத்தையும் சொல்லி இருப்பாள் தன் தோழிகளிடம்.

நாங்களோ பதினாலு பேர். அங்கே இருந்ததோ பன்னிரெண்டு பெண்களின் துணி, அதுனால் இரண்டு பேர், பாவாடை தாவணி போட்ட பெண்களின் வெறும் உள் பாவாடை மற்றும் ஜாக்கெட் போட்டு கிட்டு போட்டு கிட்டு டைம் ஆயிடுச்சு என்று விழுந்தடித்து கொண்டு ஓடுகிரோம்.

முகமறியா நண்பர் கருத்துகள் பகுதியில் எழுதி வரும் கதை – P08

                                             

சிவகாமி, தன் மாப்பிள்ளையுடன் சைக்கிளில் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தாள். வினோத் சைக்கிளை விட்டு இறங்கி வீட்டிற்குள் நடந்தான். அவன் நடந்து செல்வதை சிவகாமி ரசித்து பார்த்தார்.

சிவகாமி: உனக்கு புடவை கட்டினா பொண்ணு மாதிரியே நளினம் தானா வந்துடுது. நீ ஊருக்கு திரும்ப போகறவரை புடவையே கட்டிக்கோ டி.

வினோத் வெட்கத்துடன் புன்னகைத்தான்.

லதா: என்னம்மா... இவனுக்கு சைக்கிள் ஓட்ட கத்து தர்றேன்னு வீரமா கிளம்பினேங்க? கடைசில என்ன ஆச்சு?

சிவகாமி: ஓரளவுக்கு ஓட்ட வெச்சுட்டேன். ஆனா பெடல்ல நின்னு ஓட்டி சாகசம் செஞ்சான். கால் வழுக்கி கொட்டைல அடி பட்டது தான் மிச்சம்.

லதா: அய்யய்யோ... என்ன ஆச்சு?

சிவகாமி: பதட்டபடாத. எல்லாம் நல்லா தான் இருக்கு.

லதா: பார் வைக்காத லேடிஸ் சைக்கிள்தான் ஆம்பளங்க ஓட்டறதுக்கு பாதுகாப்பா இருக்கும். பார் வெச்ச சைக்கிள், பொம்பளங்களுக்கு சரியா இருக்கும்.

சிவகாமி: ஆமாம்... என்ன பண்ணறது.. நம்மகிட்ட பார் வைக்காத சைக்கிள் இல்லயே. இதுக்குக மேல் சைக்கிள் ஓட்ட முயற்சி செஞ்சா பிரச்சனை னு உன் புருஷன பத்திரமா கேரியர்ல உட்கார வெச்சு நானே ஓட்டிட்டு வந்துட்டேன்.

லதா: தேங்க்ஸ்ம்மா.

-----------------------------------------

சிவகாமி: வயலுக்கு உன் புருஷனையும் கூட்டிட்டு போகனுமா?

லதா: ஆமாம் அம்மா. அவன் இருந்தா நமக்கும் ஒத்தாசையா இருக்கும்.

சிவகாமி: அப்போ எப்படியும் புல்லட்டை எடுத்து தான் ஆகனும். ஒரு வாரம் முன்னாடிதான் சர்வீஸ் விட்டது. சும்மா லேசா தொடச்சு வண்டியை எடுத்துக்கலாம்.

லதா: இவளை துடைக்க சொல்லலாம்.

சிவகாமி புல்லட்டின் சாவியை தன் மருமகனிடம் எடுத்து கொடுத்தாள்.

சிவகாமி: இந்தாடி சாவி. வண்டிய சுத்தம் துடைச்சு வை.

வினோத் சாவியை வாங்கி கொண்டு புல்லட்டை துடைக்க சென்றான். அவ்வளவு பெரிய பைக்கை கண்டதும் அவனுக்கு வியப்பாக இருந்தது. ஆணாக இருந்தும் அவனால் அந்த வண்டியின் ஸ்டான்டை கூட எடுக்க முடியவில்லை. அவன் மனைவி, அதுவும் ஒரு பெண், பைக்கை ஓட்ட போகிறாள் என்று அவனால் நம்ப முடியவில்லை. அவன் மனைவி ஓட்டுவதற்காக பைக்கை துடைத்தான். சிறிது நேரம் கழித்து லதாவும் சிவகாமியும் வெளியே வந்தனர்.

லதா: சாவிய சொறுகி வண்டிய ஸ்டார்ட் பண்ணு டி

தன் மருமகன் துவாரத்தை தேடுவதை பார்த்து அவனால் தன் உதவி இல்லாமல் சொருக முடியாது என்று புரிந்துகொண்டாள்.

சிவகாமி: பழைய புல்லட் ல டூல் பாக்ஸ் பக்கதுல சாவிய சொறுகனும் டி.

லதா: இவனுக்கு எதையுமே உருப்படியா செய்ய வராது.

மாமியார் அவனுக்கு துவாரத்தை காட்ட, அவனும் ஒருவழியாக சாவியை சொறுகினான்.

லதா: இப்போ ஸ்டார்ட் பண்ணு டி

தன் கணவன் புடவையை இடுப்பில் சொறுகி விட்டு, லேசாக புடவையை மேலே தூக்கி அந்த கணமான பைக்கில் அமர்வதை வியப்பாக பார்த்தாள்.

சிவகாமி: புடவை கட்டிட்டு பைக்ல உக்காந்திருக்கறது லட்சணமா இருக்கு டி. என் கண்ணே பட்டுடும் போல இருக்கு. தள தளனு வயசு பொண்ணு புடவை கட்டிட்டு பைக் ஓட்டற மாதிரி இருக்கு.

லதாவிற்கே அவள் கணவனை பார்த்து சற்று பொறாமையாக இருந்தது.

லதா: வெட்கப்பட்டது போதும். பைக்கை ஸ்டார்ட் பண்ணு.

அவனால் கிக்கரையே சரிவர உதைக்க முடியவில்லை. அவன் சிரமப்பட்டதை உணர்ந்த சிவகாமி, சட்டென செயல்பட்டார்.

சிவகாமி: தம்பி புடவைய கட்டிட்டு பைக்க ஸ்ட்டார்ட் பண்ண கஷ்டபடுது.. நீ இறங்கி வா... நான் ஸ்டாார்ட் பண்ணறேன்.

லதா: என்னம்மா? உங்க மாப்பிள்ளைய காப்பாத்தி விடறீங்களா?  ஏன்? இதுக்கு முன்னாடி நீங்களோ நானோ புடவை கட்டிட்டு பைக் ஸ்டார்ட் செஞ்சதில்லையா?

சிவகாமி: இல்லம்மா... தம்பிக்கு பைக் ஓட்டி பழக்கம் இருக்காது இல்லையா...

தன் மாப்பிள்ளை பைக்கை விட்டு இறங்கியதும் சிவகாமி பைக் அருகே வந்து நின்றாள். ஜீன்ஸ் அணிந்திருந்ததால் அவளால் சுலபமாக தூக்கி காலை தூக்கி போட்டு பைக்கில் அமர முடிந்தது. அழுத்தமாக ஒரே ஒரு கிக் கொடுக்க புல்லட் ஸ்டார்ட் ஆனது. புல்லட் உருமும் சத்தத்தை கேட்டு அவன் பயத்தில் ஒரு அடி பின்னோக்கி நகர்ந்தான். கியரை மாற்றி பைக்கை சிவகாமி ஓட்ட ஆரம்பித்தார். இவனுக்கு அந்த காட்சியை பார்க்க வியப்பாக இருந்தது. நன்கு படித்து நகரத்தில் வளர்ந்த ஒரு ஆண் மகனான இவனுக்கே சைக்கிள் கூட சரி வர ஓட்ட தெரியவில்லை. ஆனால் அதிகம் படிக்காத கிராமத்து பெண்ணான இவன் மாமியார் இப்போது ஸ்டைலாக ஜீன்ஸ் டீ சர்ட் அணிந்து கம்பீரமாக பைக் ஓட்டி வருகிறார். அதுவும் சாதாரண 100CC பைக் இல்லை. அந்த காலத்து புல்லட் இது. முழுக்க இரும்பினால் ஆனது.

சிவகாமி பைக்கை தன் மாப்பிள்ளை மேல் இடிப்பது போல வந்து பக்கத்தில் நிறுத்தினாள். அவன் ஒரு நோடி பயத்தில் உறைந்து நின்றான். இதை பார்க்க அவளுக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது.

சிவகாமி: நீ ஓட்டற யா லதா?

லதா: இப்போ வேண்டாம் அம்மா. திரும்ப வரும் போது நான் ஓட்டறேன். இப்போ நீங்க என் புருஷன கூட்டிட்டு பைக்ல போங்க நான் பின்னாடியே சைக்கிள்ல வந்துடறேன்.

சிவகாமி: அப்போ நீ வந்து பின்னால உட்காரு தம்பி.

ஒரு பெண் பைக் ஓட்டுகையில் நாம் பின்னால் உட்காருவதா என்று யோசித்தபடி நின்றான். இவனுக்கு வேறு வழி இல்லை. உட்காரவில்லை என்றால் அவன் மனைவியிடமிருந்து கன்னத்தில் அறைவிழ கூடும். அமைதியாக புடவையை சரிசெய்தபடி புல்லட்டின் பின் சீட்டில் அமர்ந்தான்.

சிவகாமி: கூச்சப்படாம நல்லா பிடிச்சு உடகாரு.

தன் மாமியாரின் தோளில் கைவைத்த வண்ணம் உட்கார்ந்தான். அவள் டிசர்ட் உள் இருந்த ப்ரா ஸ்டாரப் அவன் கைகளால் உணர முடிந்தது. அவன் பெரிய மார்பகங்களை எப்படி இந்த சின்ன ஸ்ட்ராப் தாங்கி பிடிக்கிறது என்று வியந்தான்.

கரடுமுரடான சாலையில் பைக் ஓட்டி செல்லும் போது எப்படியும் மார்பகங்கள் குழுங்கம். அந்த குழுங்களில் அவ்வளவு மெல்லிய ஸ்ட்ராப் எப்படி தாங்கும் என்று யோசித்தான். இதை பற்றி நினைத்ததும் அவன் உறுப்பு செயல்பட ஆரம்பித்தது.

சிவகாமி கரடு  முரடான பாதையில் நிதானமாக புல்லட்டை ஓட்ட, பின்னால் புடவை அணிந்து அவள் மருமகன் அமர்ந்து வந்தான்.

வினோத்: இவ்வளவு பெரிய பைக்கை சுலபமா ஓட்டறேங்களே?  எப்போ ஓட்ட கத்துகிட்டேங்க அத்த?

சிவகாமி: என் புருஷன் அறைகுறையா ஓட்ட தெரிஞ்சுகிட்டு இந்த பைக்கை ஆசைபட்டு வாங்கிட்டான். வாங்கிட்டு ஒட்டாம வெச்சிருந்தான். நான் ஒட்டறேன்னு சொன்ன, பொட்டச்சிக்கு எதுக்கு பைக்குனு திமிரா பேசுவான். சைக்கிள் ஓட்ட கேட்டதுக்கே நிர்வாணமா வந்தா தான் கத்து கொடுப்பேன்னு சொன்னான். பைக் ஒட்டறதுக்கும் அப்படி தான் கட்டு பாடு விதிச்சான். நான் ராத்திரி நேரம் ஒட்டு துணி இல்லாம தலைய விரிச்சு போட்டுட்டு, இந்த பைக் அவன் உதவியோடு ஓட்டி கத்துக்கிட்டேன். இந்த இடத்துல ஆள் நடமாட்டம் இருக்காது. அதனால் பரவால்ல. மூனு நாலு நாள் ல நல்லா கத்துக்கிட்டேன். அந்த நாலு நாள்ல 20 தடவைக்கு மேல அவன் கூட படுத்திருப்பேன். பத்து நிமிஷம் பைக் ஓட்டறதுக்குள்ள அவனுக்கு விரைச்சுரும். அவன் கூட படுக்கனும். ஓஞ்சு போனதும் திரும்ப ஓட்டுவேன். திரும்பவம் 10-15 நிமிஷத்துல விரைச்சுடும். எனக்கு ஒரு கட்டத்துல பைக்கே நமக்கு வேண்டாம்னு தோனுச்சு. எப்படியோ வைராக்கியமா இருந்து ஓட்டி கத்துகிட்டேன். அந்த நேரத்துலதான் கர்ப்பமும் ஆனேன்.

சிவகாமி சொல்ல சொல்ல அவனுக்கும் விரைக்க ஆரம்பித்தது.

சிவகாமி: அவன் வீட்டில் இல்லாத நேரமா பார்த்து அவனுக்கு தெரியாம பைக்கை எடுத்து ஓட்ட ஆரம்பிச்சேன். அப்படியே நல்லா ஓட்ட கத்துக்கிட்டேன்.

வினோத்: உங்களுக்கு இந்த பைக் ரொம்ப பொருத்தமா இருக்கு அத்த.

சிவகாமி: தேங்க்ஸ் டி. புடவை கட்டிட்டு நீ பைக்ல உக்கார்ந்தது ரொம்ப அழகா இருந்தது. நானும் இவ்வளவு காலம் புடவை கட்டிட்டுதான் பைக் ஓட்டினேன். இன்னைக்குதான் பேண்ட் போட்டுட்டு ஒட்டறேன். ஜீன்ஸ் டீ-சர்ட் போட்டுட்டு ஓட்ட ரொம்ப சௌகர்யமா இருக்கு.

சிவகாமி: என் ப்ரா ஸ்டராப் தான் சரியில்லை டி.

வினோத்: நானும் உங்க பொண்ணு மாதிரிதான் அத்த. அம்மா - பொண்ணு மாதிரி நாம வேணும்னா ப்ராவை exchange செஞ்சுகலாம்மா?

சிவகாமி சிறிது யோசித்து விட்டு. சரி என்று சொன்னாள்.

சிவகாமி பைக்கை ஓரம் கட்டினாள்,

சிவகாமி: உன்னோட ப்ராவை இப்போ கழட்டி குடு.

வினோத், பைக்கை விட்டு இறங்கி, புடவையை விலக்கிவிட்டு ஜாக்கெட் ஊக்கை ஒன்றன் பின் ஒன்றாக கழற்றினான். ஜாக்கெட்டை கழற்றிவிட்டு ப்ராவையும் கழற்றி அவன் மாமியாரிடம் குடுத்தான்.

சிவகாமி: கொஞ்சம் பின்னால நில்லு டி.

வினோத் பின்னே சென்றதும் பைக்கில் அமர்ந்தவாரே கொண்டை போட்டுவிட்டு டீ சர்ட்டை கழற்றினாள். அவள பெரிய மார்பகத்தை கட்டி அனைத்திருந்த ப்ராவை அவிழ்த்தது நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள்.

சிவகாமி: இந்தாடா என்னோட ப்ரா. இதை போட்டா உனக்கு இன்னும் எடுப்பா இருக்கும்.

வினோத் ப்ராவை வாங்கி போட்டுகொண்டான்.

சிவகாமியின் முதுகு அப்பட்டமாக வினோதிற்கு தெரிந்தது. தன் மருமகன் பின்னால் தானே நிற்கிறான் என்ற தைரியத்தில் சிவகாமி, அவள் மார்பை மறைக்கவில்லை. ஆனால், அவள் மருமகன் பைக்கின் கண்ணாடியில் அவள் மார்பகத்தை பார்த்துவிட்டான். பெரிதாக இருந்தாலும் அவளுக்கு அது கச்சிதமாக இருந்தது. முலைக்காம்பு கூர்மையாக இருந்தது. அவன் அதை பார்வையால் ரசிக்கும் போது சிவகாமி ப்ராவை அணிய ஆரம்பித்தாள். ப்ரா அணிந்த பிறகும் அவள் மேனி கவர்ச்சியாக இருந்தது. டீசர்ட்டை அவள் அணிந்ததும் வினோத் அவள் பின்னே பைக்கில் அமர்ந்தான்.

அவள் பைக்கை ஓட்ட ஆரம்பித்தாள். வயல்வெளி அருகே வந்ததும் பைக்கை நிறுத்திவிட்டு லதாவிற்கு காத்திருந்தனார். லதா சைக்கிள் ஓட்டி வந்ததனால் சிறிது தாமதமானது.

லதா: இன்னைக்கு பம்பு செட் தண்ணி தொட்டில குளிக்கலாமா அம்மா?

சிவகாமி. நாம துணி எதுவும் எடுத்துட்டு வரலையே..

லதா: அதனால என்ன... நாம துணி இல்லாம குளிப்போம்.

சிவகாமி சற்று தயங்கியவாரே வினோத்தை பார்த்தாள்.

லதா: அவன் அந்த பக்கம் தள்ளி போய் நிக்கட்டும்.

லதா தன் உடைகளை அவிழ்க்க ஆரம்பித்தாள். வினோத் பெருமூச்சுடன் அங்கிருந்து நடக்க ஆரம்பித்தான். அவன் அங்கிருந்து சென்றது தெரிந்ததும் அவன் மாமியார் மெதுவாக டீசர்ட்டையும் ஜீன்ஸையும் கழற்றினாள். சிவகாமியும் அவளது மகளும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்து விட்டு வெட்கத்துடன் ப்ரா மற்றும் பேண்டியை கழற்றினார்கள். அங்கிருந்த பெரிய நீர் தொட்டிக்குள் இறங்கி குளிக்க ஆரம்பித்தனர்.

வினோதிற்கு சிவகாமியின் மார்பகத்தை கண்ணடியில் பார்த்த காட்சி நிழலாடிக்கொண்டே இருந்தது.

அவளை மறுபடி எப்போது அவ்வாறு பாக்க போகிறோம் என்று மனம் ஏங்கியது. பைக்கிள் செல்லும்போது அவள் தொடையில் இவன் கை விரல்கள் பட்டது அனைத்தும் நியாபகத்துக்கு வந்தது. யோசனையோடு நடந்தவன் அங்கே கிணறு இருப்பதை கவனிக்காமல் அதில் வழுந்துவிட்டான். நீச்சல் தெரியாத வினோத் சரியாக கத்த கூட முடியவில்லை.

குளித்தக் கொண்டிருந்த சிவகாமிக்கு கிணற்று அருகே சத்தம் வருவது போல தோன்றியது.

சிவகாமி: அந்த பக்கம் ஏதே சத்தம் வர மாதிரி தெரியுதே?

லதா. ஒன்னும் இருக்காது அம்மா. நீங்கபாட்டுக்கு குளிங்க.

சிவகாமி: எனக்கு மனசு ஒரு மாதிரியா இருக்கும்மா. நீ குளிச்சிட்டு இரு. நான் உடம்பை வெய்யில்ல காயவெச்சுட்டு வரேன்.

சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு மாப்பிள்ளை கண்ணுக்கு தென்படவில்லை என்பதை உறுதிசெய்து விட்டு தைரியமாக ஒட்டு துணி இல்லாமல் நடக்க ஆரம்பித்தாள். ஏதோ சரியில்லை என்று அவள் உள்ளுண்ர்வு உணர்த்தியது. கிணறுக்கு அருகே செல்ல செல்ல சத்தம் அதிகமானது.

சிவகாமி: ஏய் லதா! வாடி இங்க கிணத்துக்குள்ள ஏதோ சத்தம் கேட்குது.

ஆண்கள் (பொட்டச்சி) கலை குழு - 07

அவள் சொன்ன லேடீஸ் ட்ரெஸ்ஸிங் ரூம், அந்த காரிடோர் கடைசில மூன்று அறை தள்ளி இருக்கு. எடுத்து கிட்டு போகும் போது மைதானத்தில் எதிர் புறத்தில் வலைப்பயிற்சி செய்யும் பெண்கள் பார்த்தால் நான் யாரென்று சரியாக தெரியாதுதான், ஆனால் குத்து மதிப்பாக ஒரு ஆம்பிளை அம்மணமாய் செல்வது நன்கு தெரிய வரும்.

என்ன செய்வது, இதுவே வசந்தா எனக்கு கொடுக்கும் மிக பெரிய வரம் என்று நினைத்து கொண்டு, அவள் சொன்னது போல அங்கே இருக்கும் எங்களின் ஆம்பிளை துணிகள் எல்லாவற்றையும் - ஜட்டி உட்பட ஒரு மூட்டையாக கட்டி, வசந்தா சொன்ன மாதிரியே, கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்பு வரை ஆம்பிளை சிங்கமாக இருந்த நான், இப்ப ஒரு பொட்ட கழுதை பொதி சுமப்பது போல, எங்களின் ஆம்பிளை துணிகள் எல்லாவற்றையும் மூட்டையாக கட்டி எடுத்து கொண்டு அவள் பின்னால் அம்மண குண்டியாய் செல்கிறேன்.

லேடீஸ் ட்ரெஸ்ஸிங் ரூமுக்கு செல்லும்போது வேண்டுமென்றே வசந்தா ரொம்பவே மெல்ல செல்கிறாள். போகும் வழியில் தனது அணியின் உப தலைவி ராகவி மற்றும் வசந்தாவின் உற்ற தோழி லதா வை, தனது போனில் முன்பே சொன்னது போல லேடீஸ் ட்ரெஸ்ஸிங் ரூமுக்கு வர சொல்கிறாள். அவர்கள் கிளம்பும்போது, அவளின் அணியினர் அங்கிருந்து பார்க்கும் படி, அவர்களை சத்தமா கை காட்டி அழைக்கிறாள்.

வேண்டுமென்றே என்னை அவளின் இட பக்கம் மறைந்து வர விடாமல், வலது பக்கமாக எல்லோரும் பார்க்கும் விதத்தில் கூட்டி சென்ற என்னை, ட்ரெஸ்ஸிங் ரூம் வாசலில் அவளின் பின்னால் ஒரு இரண்டடி தூரத்தில் கொஞ்ச நேரம் நிற்க வைத்தாள் வேண்டுமென்றே, தனது அணி வீராங்கனைகள் பார்த்து ரசிக்கட்டும் என்று நினைத்தோ என்னவோ.

நிச்சயம் எல்லோரும் பார்த்து தங்களுக்குள் பேசி சிரித்து இருப்பார்கள். அடியே அங்கே பாருடி நம்ம கேப்டன் வசந்தா, யாரோ ஒரு சீனியர் பையனை அம்மணமாய் கூட்டி செல்வதை - யாராக இருக்கும் என்று எண்ணி யோசித்து இருப்பார்கள். லதா, ராகவி வேற இப்ப போறாங்க, அவங்க வந்த வுடன் கேட்டு தெரிந்து கொள்ளணும், இல்லைனா தலையே வெடிச்சுடும்னு பேசி கிட்டு இருப்பாங்க என்று எனக்கு தோணியது.

மைதானத்தில் எல்லோர் முன்னாலும் அம்மணமாய் ஓடுவதை விட இது இன்னும் கேவலமாய் இருக்க போகுது என்று எனக்கு தோணியது - ஓஹ் ஹோ இதுவும் அவள் சொன்ன தரமான சம்பவங்களில் ஒன்று போல என்று எண்ணி கொள்கிறேன்.

இன்று வசந்தா மட்டு மில்லை, அவள் இப்போது கூப்பிட்டு இருக்கும் இன்னும் இரண்டு ஜூனியர் பெண்கள் முன்னால வேற அம்மணமாய் நின்று அவமான பட போகிறேன். ஏற்கனவே என் அணியினர் ஜட்டியோட இருக்கும்போது, நான் மட்டும் கொஞ்ச நேரம் முதல் ஆளாக அந்த அறையில் எல்லோர் முன்பும், நானே கழட்டுறேன் என்று வெட்கமில்லாமல் ஒரு ஜூனியர் பொண்ணு முன்னால, ஆம்பிளை சிங்கமா இருந்த சீனியர் நான், கடைசில ஒரு பயந்தாங்குளி, தோத்தாங்குளியாய் மாறி கதறி அழுது கொண்டு, அம்மணமாய் ரோல் மாடல் போல நின்று கொண்டு இருந்து அவமான பட்டேன் என்று நினைக்கும் போது, எனக்கே என் மேல கோபம் வந்தது. என்ன செய்வது, இனிமே எல்லாமே இப்படித்தான் நடக்கும் என்று எண்ணி தலையை தொங்க போட்டவாறே, அடுத்து என்ன என்று எண்ணி கொண்டு நிற்கிறேன்.

அப்படி நினைத்து கொண்டு சில நிமிடங்கள் மலைத்து நின்று கொண்டு இருந்த என்னை வசந்தா மீண்டும் என்னடி அப்படியே நின்னுட்டு இருக்க, வாடி உள்ள என்று அழைக்கும் குரல் கேட்டு, லேடீஸ் ட்ரெஸ்ஸிங் ரூமுக்குள் நுழைகிறேன்.

அடியே சுதா, அங்கே பாய்ஸ் ட்ரெஸ்ஸிங் ரூமில சொன்னாயே, வேற ரூமுக்கு கூப்பிட்டு செல்லுங்கள், அங்கே என் அணியினர் முன்பு இல்லாமல், உங்கள் காலில் அம்மணமாய் மண்டி போட்டு, கும்பிட்டு விழுந்து ஷூ-வை துடைக்கிறேன் என்று, இப்ப பண்ணுடி என்று கட்டளை இட்டாள்.

நானும் வேறு வழி இல்லாமல், கடைசியில் அவள் காலில் விழுந்து கும்பிட்டு விட்டு, என் ஜட்டியால வசந்தா கால் ஷூவை துடைக்கிறேன்.

அதற்குள் ராகவியும், லதாவும் அங்கே வந்து விடுகிறார்கள். அங்கே என்னை அந்த கோலத்தில் பார்த்து வாயடைத்து போய், வாயை பொத்தி கொண்டு சிறிது நேரம் சிரித்தவர்கள், என் நிர்வாண கோலத்தை நன்கு ரசிக்கிறார்கள் - தடி குஞ்சு ஆடுவதை கண் கொட்டாமல் பார்க்கிறார்கள்.

வசந்தா பார்த்துகிட்டே இருக்கீங்க, வந்த வேலைய கொஞ்சம் பாருங்கடி என்று சொன்னதை கேட்டதும், அவர்கள் சற்றே வெட்கி ஆனாலும் ஒரு கேலி சிரிப்புடன், என்னடி நடக்குது இங்கே என்று வசந்தாவை பார்த்து கேட்கிறார்கள்.

அவர்கள் அப்படி வந்து, என்னை பார்த்து கேலியாய் சிரிப்பது தெரிந்தும், நானோ தலை நிமிர்ந்து பார்க்க தைரியம் இல்லாமல், அவர்களை பார்ப்பதை தவிர்த்தவாறே எனது கடமையில் கண்ணாக இருக்கிறேன் - அவுத்து போட்ட என் ஜட்டியால் அம்மணமாய் மண்டி போட்டு வசந்தாவின் ஷூ-வை துடைத்து கொண்டு.

அதான் பாக்குறீங்கல்ல, சீக்கிரம் நம்ம அணியின் பெண்கள் ட்ரெஸ்ஸை எல்லாம் எடுத்து கொடுங்கடி, அங்கே பாய்ஸ் ட்ரெஸ்ஸிங் ரூம்ல மத்த பசங்க எல்லோரும் பொம்பிளை டிரஸ் போட்டு கொள்ள ஆவலாய், அம்மண குண்டியாய், காத்து கிட்டு இருக்காங்க என்று சொல்லி சிரிக்கிறாள் வசந்தா. அதை கேட்டு ராகவிக்கும், லதாவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.

வாங்கடி, அங்கே போய் ஒரு குஞ்சு இல்லை, இன்னும் பதிமூணு குஞ்சு உங்கள் பார்வைக்கு காத்து கிடக்கு, அதை பார்த்து கிட்டு இருக்கும்போது சொல்கிறேன் எல்லாம் விவரமாக என்றவாறு, அவர்கள் இருவரையும் அங்கே இருக்கும் பெண்களின் துணிகளை சேர்த்து எடுக்க சொன்னாள்.

அவ்வாறே அவர்கள் துணிகளை சேர்த்ததும், என்னை பார்த்து, பொட்ட நாயே போதுண்டி என் ஷூ -வை துடைத்தது. இப்ப இந்த துணி மூட்டையை எடுத்துண்டு, உங்க ட்ரெஸ்ஸிங் ரூமுக்கு போடி என்றாள். நானும் அவ்வாறே முன்பு போல அந்த துணிகளை கட்டி எடுத்து கொண்டு செல்கிறேன். நான் அப்படி திரும்ப வருவேன் என்று எதிர் பார்த்து காத்து கொண்டு இருக்கிறார்கள் போல அங்கே விளையாடி கொண்டு இருந்த பெண்கள்.

நான் வெளியில் வந்ததை பார்த்ததும், அங்கே இருந்து அவர்கள் ஓஹ் என்று கத்துவது இங்கு எனக்கு காதில் கேட்டது. என் முன்னால் அந்த மூன்று பெண்களும் கம்பீரமாய் தங்கள் கால் ஷூ சப்தமிட வேகமாக நடக்க, நானோ அவர்கள் பின்னால் அம்மணமாய் குஞ்சு ஆட ஆட ஓடி வருகிறேன்.

ஆண்கள் (பொட்டச்சி) கலை குழு - 06

வசந்தா என்னிடம் மற்ற எல்லா பசங்களும் கேட்குற மாதிரி கொஞ்சம் சத்தமாக அதட்டும் குரலில் சொல்கிறாள்: சுதா, நீ மட்டும் ஜட்டிய நான் கழட்டுன்னு சொல்லியும் கழட்டாம, எனக்கு கோபம் வரும்படி செய்து, உன் ஜட்டிய, என்னை விட்டு கழட்ட வைத்தாய்.  அதுனால முன்னால நான் எச்சரித்த மாதிரி, உனக்கு மட்டும் ஒரு சிறப்பு தண்டனை உண்டு என்றாள்.

இது என்னடா புது கதையா இருக்கே, இன்னும் பல சிறப்பான சம்பவங்கள் இருக்குன்னு சொன்னாளே, அதுல இது ஒன்னு போல, இப்ப எனக்கு மட்டும் என்ன தண்டனை கொடுக்க போறாளோ என்று எண்ணி பயந்து நான் நிற்க,  அப்போது வசந்தா என்னை பார்த்து, கவனமா கேட்டுக்கடி என்று சொல்லியவாறே, அந்த தண்டனை என்ன என்று விவரிக்க ஆரம்பித்தாள்.

வசந்தா சொல்கிறாள்: இப்ப நீ என் திருவடிகளில் அம்மணமாய் விழுந்து கும்பிட்டு விட்டு, பிறகு அப்படியே எழுந்து, மண்டி போட்டவாறே, என் காலில் கிடக்கும் ஷூவை, கழட்டி போட்ட உன் ஆம்பிளை ஜட்டியால் துடைத்து கொண்டே, மேடம் தயவு செய்து எனக்கும், என் அணி வீரர்களுக்கும் பொம்பிளை டிரஸ், உங்க தோழிகள் இடம் சொல்லி வாங்கி கொடுங்க என்று கெஞ்சி கேளுடி என்றாள் அதட்டலாக.

அதை கேட்டு எனக்கு தலை சுற்றியது. வர கூடாத கோபமும் வர, ஆனால் அதை காட்ட இயலாத பச்சாதாபமும், அதன் காரணமாக அழுகையும் சேர, அதனால் அழுது கொண்டே வசந்தாவிடம், நான் எங்கே கழட்ட மாட்டேன் என்று சொன்னேன், நானே கழட்டுறேன், நானே கழட்டுறேன் என்று அழுது கதறி கொண்டு, நாந்தானே முதலில் எனது மற்ற ஆடைகளை கழட்டினேன்.

ஜட்டியை என் அணி வீரர்கள் முன்பு கழட்ட வெட்கமாக இருந்ததால், அதை மட்டும் தானே கழட்டாமல் நின்று இருந்தேன். நீங்கள் என்னை தனியாக பக்கத்துக்கு அறைக்கு அழைத்து சென்று, ஜட்டியை கழட்டுடி என்று சொல்லி இருந்தால், உங்களுக்கு கோபம் வந்து என் ஜட்டியை கழட்டுமாறு பண்ண வைக்காமல், நானே அதையும் கழட்டி இருப்பேன்.

உங்களுக்கு இது நல்லா புரியும் தானே, அப்புறம் எனக்கு மட்டும் எதற்கு இந்த தண்டனை என்று வெட்கமில்லாமல், என் அணி வீரர்கள் முன்பு மீண்டும் கதறி அழுதவாறே இப்போது கெஞ்சுகிறேன்.

அதோடு நில்லாமல், மெல்ல வசந்தா அருகில் சென்று, அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி ஒரு விண்ணப்பம் வைக்கிறேன். மேடம், இங்க இருக்கிற எல்லோருக்கும் முன்பு, இது நாள் வரை நான் ஒரு ஆம்பிளை சிங்கமாக வாழ்ந்து இருக்கிறேன். இப்ப நான் மட்டும் ஒரு பொட்ட நாய் மாதிரி, மொட்டை குண்டியாய், உங்க கால் ஷூவை துடைத்தால், பிறகு என்னை கொஞ்சமும் மதிக்க மாட்டார்கள்.

வேண்டுமானால் ஒன்னு செய்ங்க, முன்பே சொன்னது போல இப்பவாவது என்னை தனியாக அடுத்த அறைக்கு அழைத்து செல்லுங்கள். அங்கே நீங்க என்ன சொன்னாலும் அதை செய்வேன் என்று கெஞ்சுகிறேன்.

என்னை பார்த்து இன்று காலை வரை பயந்த, என் அணி வீரர்கள் சிலர், இப்போது நான் கதறி அழுவதை பார்த்து மெல்ல புன்சிரிப்பாய் சிரிக்கிறார்கள் - வேணுண்டா இவனுக்கு, என்னவெல்லாம் சீன் போடுவான் நம்ம கிட்ட, இப்ப பாரு, ஒரு ஜூனியர் பொண்ணு காலுல, அம்மணமாய் விழுந்து, அவுத்து போட்ட தன்னோட ஜட்டியால, அவள் கால் ஷூவை துடைக்க போறான் என்று நினைத்து கொண்டு இருந்து இருப்பார்கள்.

அப்புறம் வைச்சுகிறேன் அவனுங்களை, ஏன்டா நானாவது கொஞ்சம் எதிர்ப்பை காட்டி அவளோட சண்டைக்கு போனேன், நீங்க என்னடா வென்றால், தொபுக்குன்னு கழட்டி போட்டுட்டு அம்மணமாய் நிண்றீர்கள். உங்களுக்கு எங்கடா போச்சு வீரம், நீங்களும் பொட்டச்சி என்று ஒத்து கொண்டு அம்மணமாய் நிண்டீங்க தானே என்று கேட்கலாம் என்று  நினைத்தேன்.

அப்புறம் தோனியது, இது என்ன மடத்தனம், ஒரு ஜூனியர் பொண்ணு கிட்ட வீரத்தை காட்ட முடியாமல், என் அணி வீரர்களிடம் காட்டி என்ன பிரயோஜனம். இது ஒரு ஆரம்பம் என்று வேறு சொல்லி இருக்கிறாள் இன்னும் என்ன வெல்லாம் சம்பவங்கள் காத்து இருக்கோ அவங்களுக்கும் சேர்த்து. எல்லோரும் சேர்ந்து தானே பண்ணனும். இப்ப கோபித்து கொண்டு அவர்களை இன்னும் பகைத்து கொள்வதால் என்ன பயன் என்று என்னை நானே தேற்றி கொண்டேன்.

நான் அப்படி கதறி அழுவதை பார்த்து, என் அணி வீரர்கள் சிரிப்பதை வசந்தாவும் பார்த்து விட்டாள். வசந்தா என்ன நினைத்தாளோ தெரியலை, அவள் வாயை மூடி சிரித்து கொண்டு நிற்கும் மற்ற என் அணி வீரர்களை பார்த்து கோபமாக சொல்கிறாள். அடியே பொட்டச்சிங்களா, உங்களுக்காக தானடி, உங்க கேப்டன் என் கால் ஷூ-வை துடைக்க போறான். அவனாவது கொஞ்சம் ஆண்மையோடு என்னோடு சண்டைக்கு வந்தான். நீங்கல்லாம் கொஞ்சமும் வெட்கமில்லாமல் கழட்டி போட்டுட்டு நின்றீர்கள்.

அவன் அப்படி செய்ய போவது உங்களுக்கு வேடிக்கையா இருக்கா, அப்படின்னா உங்களுக்கு நான் இன்னமும் சரியாய் தண்டனை கொடுக்கலை என்று நினைக்கிறேன். அவன் மட்டும் அப்படி என் காலுல விழுந்து என் ஷூ-வை துடைக்கட்டும், அதனால அவனுக்கு மட்டும் பொட்டச்சி டிரஸ் கொடுக்குறேன். உங்களை எல்லாம் அம்மணமாய் மைதானத்தில் ஓட விடவா என்றாள்.

அவளின் கோபத்தை பார்த்து ஆடி போய் விட்ட என் அணி வீர்கள், வசந்தாவின் காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்க வந்தார்கள். அதற்கு அவள் முதலில் உங்கள் கேப்டன் கிட்ட மன்னிப்பு கேளுங்கடி, அவன் கிட்ட உண்மையா நடந்துக்கங்கடி என்று சொன்னாள். அவர்களும் அம்மணமாய் என் காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டார்கள்.

இதை எதிர் பார்க்காத நான், அவர்களை பார்த்து, ரொம்ப ஆடாதீங்க, உங்களுக்கு ஏதும் நடக்குறதுக்கு முன்னால, அதை நான் முதல்ல ஏத்து கொள்கிறேன், அதை உணர்ந்து எப்பவும் போல என் கூட இருங்க என்று சற்று எரிச்சலுடன் சொன்னவாறே, வசந்தாவை நன்றியுடன் பார்க்கிறேன்.

அவள் என் காதில் சொல்கிறாள், உன் மானத்தை காப்பாற்றி கொள்வதாய் நினைத்து, இப்படி அவர்கள் முன்னால் கதறி அழுது, நாந்தானே கழட்டினேன், நான்தானே கழட்டினேன் என்று ஏதோ பெருசா கிரிக்கெட்ல சதம் அடித்து பெருமையா கொண்டாடுவது போல வெட்கமில்லாமல் சொல்லி கொண்டு இருக்கே, இதுல உன் மானத்தை நான் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று கெஞ்சுகிறாய், உன்னை பார்த்தா என்ன செய்வது என்றே தோணலை. உன்னை பார்த்தால் கொஞ்சம் பாவமாய் இருந்தது. அதனால் தான் இப்படி அவர்களை கொஞ்சம் அதட்டினேன்.

இப்ப சந்தோஷம்தானே, இனி உன் அணியினர் முன்பு, நீ எப்போதும் போல தலைவனா இருக்கலாம். ஆனா நீ எனக்கு அடங்கி தான் இருக்கணும், என்னடி புரிஞ்சதா என்றாள். நானும் அவள் சொன்னதில் இருந்த உண்மையை அறிந்து, வெட்க பட்டு கொண்டே சரிங்க என்று சொல்லி தலை ஆட்டினேன்.

பின்பு எல்லோரும் கேட்கும்படி, வசந்தா என்னிடம் கட்டளை இட்டாள். அடியே சுதா பொட்ட கழுதை, இங்க இருக்கிற எல்லா ஆம்பிளை துணிகளையம் மொத்தமா ஒரு பொதி மூட்டையா கட்டி எடுத்துக்கிட்டு என் பின்னால லேடீஸ் ட்ரெஸ்ஸிங் ரூமுக்கு வாடி என்றாள்.