ஆண்கள் (பொட்டச்சி) கலை குழு - 06

வசந்தா என்னிடம் மற்ற எல்லா பசங்களும் கேட்குற மாதிரி கொஞ்சம் சத்தமாக அதட்டும் குரலில் சொல்கிறாள்: சுதா, நீ மட்டும் ஜட்டிய நான் கழட்டுன்னு சொல்லியும் கழட்டாம, எனக்கு கோபம் வரும்படி செய்து, உன் ஜட்டிய, என்னை விட்டு கழட்ட வைத்தாய்.  அதுனால முன்னால நான் எச்சரித்த மாதிரி, உனக்கு மட்டும் ஒரு சிறப்பு தண்டனை உண்டு என்றாள்.

இது என்னடா புது கதையா இருக்கே, இன்னும் பல சிறப்பான சம்பவங்கள் இருக்குன்னு சொன்னாளே, அதுல இது ஒன்னு போல, இப்ப எனக்கு மட்டும் என்ன தண்டனை கொடுக்க போறாளோ என்று எண்ணி பயந்து நான் நிற்க,  அப்போது வசந்தா என்னை பார்த்து, கவனமா கேட்டுக்கடி என்று சொல்லியவாறே, அந்த தண்டனை என்ன என்று விவரிக்க ஆரம்பித்தாள்.

வசந்தா சொல்கிறாள்: இப்ப நீ என் திருவடிகளில் அம்மணமாய் விழுந்து கும்பிட்டு விட்டு, பிறகு அப்படியே எழுந்து, மண்டி போட்டவாறே, என் காலில் கிடக்கும் ஷூவை, கழட்டி போட்ட உன் ஆம்பிளை ஜட்டியால் துடைத்து கொண்டே, மேடம் தயவு செய்து எனக்கும், என் அணி வீரர்களுக்கும் பொம்பிளை டிரஸ், உங்க தோழிகள் இடம் சொல்லி வாங்கி கொடுங்க என்று கெஞ்சி கேளுடி என்றாள் அதட்டலாக.

அதை கேட்டு எனக்கு தலை சுற்றியது. வர கூடாத கோபமும் வர, ஆனால் அதை காட்ட இயலாத பச்சாதாபமும், அதன் காரணமாக அழுகையும் சேர, அதனால் அழுது கொண்டே வசந்தாவிடம், நான் எங்கே கழட்ட மாட்டேன் என்று சொன்னேன், நானே கழட்டுறேன், நானே கழட்டுறேன் என்று அழுது கதறி கொண்டு, நாந்தானே முதலில் எனது மற்ற ஆடைகளை கழட்டினேன்.

ஜட்டியை என் அணி வீரர்கள் முன்பு கழட்ட வெட்கமாக இருந்ததால், அதை மட்டும் தானே கழட்டாமல் நின்று இருந்தேன். நீங்கள் என்னை தனியாக பக்கத்துக்கு அறைக்கு அழைத்து சென்று, ஜட்டியை கழட்டுடி என்று சொல்லி இருந்தால், உங்களுக்கு கோபம் வந்து என் ஜட்டியை கழட்டுமாறு பண்ண வைக்காமல், நானே அதையும் கழட்டி இருப்பேன்.

உங்களுக்கு இது நல்லா புரியும் தானே, அப்புறம் எனக்கு மட்டும் எதற்கு இந்த தண்டனை என்று வெட்கமில்லாமல், என் அணி வீரர்கள் முன்பு மீண்டும் கதறி அழுதவாறே இப்போது கெஞ்சுகிறேன்.

அதோடு நில்லாமல், மெல்ல வசந்தா அருகில் சென்று, அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி ஒரு விண்ணப்பம் வைக்கிறேன். மேடம், இங்க இருக்கிற எல்லோருக்கும் முன்பு, இது நாள் வரை நான் ஒரு ஆம்பிளை சிங்கமாக வாழ்ந்து இருக்கிறேன். இப்ப நான் மட்டும் ஒரு பொட்ட நாய் மாதிரி, மொட்டை குண்டியாய், உங்க கால் ஷூவை துடைத்தால், பிறகு என்னை கொஞ்சமும் மதிக்க மாட்டார்கள்.

வேண்டுமானால் ஒன்னு செய்ங்க, முன்பே சொன்னது போல இப்பவாவது என்னை தனியாக அடுத்த அறைக்கு அழைத்து செல்லுங்கள். அங்கே நீங்க என்ன சொன்னாலும் அதை செய்வேன் என்று கெஞ்சுகிறேன்.

என்னை பார்த்து இன்று காலை வரை பயந்த, என் அணி வீரர்கள் சிலர், இப்போது நான் கதறி அழுவதை பார்த்து மெல்ல புன்சிரிப்பாய் சிரிக்கிறார்கள் - வேணுண்டா இவனுக்கு, என்னவெல்லாம் சீன் போடுவான் நம்ம கிட்ட, இப்ப பாரு, ஒரு ஜூனியர் பொண்ணு காலுல, அம்மணமாய் விழுந்து, அவுத்து போட்ட தன்னோட ஜட்டியால, அவள் கால் ஷூவை துடைக்க போறான் என்று நினைத்து கொண்டு இருந்து இருப்பார்கள்.

அப்புறம் வைச்சுகிறேன் அவனுங்களை, ஏன்டா நானாவது கொஞ்சம் எதிர்ப்பை காட்டி அவளோட சண்டைக்கு போனேன், நீங்க என்னடா வென்றால், தொபுக்குன்னு கழட்டி போட்டுட்டு அம்மணமாய் நிண்றீர்கள். உங்களுக்கு எங்கடா போச்சு வீரம், நீங்களும் பொட்டச்சி என்று ஒத்து கொண்டு அம்மணமாய் நிண்டீங்க தானே என்று கேட்கலாம் என்று  நினைத்தேன்.

அப்புறம் தோனியது, இது என்ன மடத்தனம், ஒரு ஜூனியர் பொண்ணு கிட்ட வீரத்தை காட்ட முடியாமல், என் அணி வீரர்களிடம் காட்டி என்ன பிரயோஜனம். இது ஒரு ஆரம்பம் என்று வேறு சொல்லி இருக்கிறாள் இன்னும் என்ன வெல்லாம் சம்பவங்கள் காத்து இருக்கோ அவங்களுக்கும் சேர்த்து. எல்லோரும் சேர்ந்து தானே பண்ணனும். இப்ப கோபித்து கொண்டு அவர்களை இன்னும் பகைத்து கொள்வதால் என்ன பயன் என்று என்னை நானே தேற்றி கொண்டேன்.

நான் அப்படி கதறி அழுவதை பார்த்து, என் அணி வீரர்கள் சிரிப்பதை வசந்தாவும் பார்த்து விட்டாள். வசந்தா என்ன நினைத்தாளோ தெரியலை, அவள் வாயை மூடி சிரித்து கொண்டு நிற்கும் மற்ற என் அணி வீரர்களை பார்த்து கோபமாக சொல்கிறாள். அடியே பொட்டச்சிங்களா, உங்களுக்காக தானடி, உங்க கேப்டன் என் கால் ஷூ-வை துடைக்க போறான். அவனாவது கொஞ்சம் ஆண்மையோடு என்னோடு சண்டைக்கு வந்தான். நீங்கல்லாம் கொஞ்சமும் வெட்கமில்லாமல் கழட்டி போட்டுட்டு நின்றீர்கள்.

அவன் அப்படி செய்ய போவது உங்களுக்கு வேடிக்கையா இருக்கா, அப்படின்னா உங்களுக்கு நான் இன்னமும் சரியாய் தண்டனை கொடுக்கலை என்று நினைக்கிறேன். அவன் மட்டும் அப்படி என் காலுல விழுந்து என் ஷூ-வை துடைக்கட்டும், அதனால அவனுக்கு மட்டும் பொட்டச்சி டிரஸ் கொடுக்குறேன். உங்களை எல்லாம் அம்மணமாய் மைதானத்தில் ஓட விடவா என்றாள்.

அவளின் கோபத்தை பார்த்து ஆடி போய் விட்ட என் அணி வீர்கள், வசந்தாவின் காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்க வந்தார்கள். அதற்கு அவள் முதலில் உங்கள் கேப்டன் கிட்ட மன்னிப்பு கேளுங்கடி, அவன் கிட்ட உண்மையா நடந்துக்கங்கடி என்று சொன்னாள். அவர்களும் அம்மணமாய் என் காலில் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்டார்கள்.

இதை எதிர் பார்க்காத நான், அவர்களை பார்த்து, ரொம்ப ஆடாதீங்க, உங்களுக்கு ஏதும் நடக்குறதுக்கு முன்னால, அதை நான் முதல்ல ஏத்து கொள்கிறேன், அதை உணர்ந்து எப்பவும் போல என் கூட இருங்க என்று சற்று எரிச்சலுடன் சொன்னவாறே, வசந்தாவை நன்றியுடன் பார்க்கிறேன்.

அவள் என் காதில் சொல்கிறாள், உன் மானத்தை காப்பாற்றி கொள்வதாய் நினைத்து, இப்படி அவர்கள் முன்னால் கதறி அழுது, நாந்தானே கழட்டினேன், நான்தானே கழட்டினேன் என்று ஏதோ பெருசா கிரிக்கெட்ல சதம் அடித்து பெருமையா கொண்டாடுவது போல வெட்கமில்லாமல் சொல்லி கொண்டு இருக்கே, இதுல உன் மானத்தை நான் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று கெஞ்சுகிறாய், உன்னை பார்த்தா என்ன செய்வது என்றே தோணலை. உன்னை பார்த்தால் கொஞ்சம் பாவமாய் இருந்தது. அதனால் தான் இப்படி அவர்களை கொஞ்சம் அதட்டினேன்.

இப்ப சந்தோஷம்தானே, இனி உன் அணியினர் முன்பு, நீ எப்போதும் போல தலைவனா இருக்கலாம். ஆனா நீ எனக்கு அடங்கி தான் இருக்கணும், என்னடி புரிஞ்சதா என்றாள். நானும் அவள் சொன்னதில் இருந்த உண்மையை அறிந்து, வெட்க பட்டு கொண்டே சரிங்க என்று சொல்லி தலை ஆட்டினேன்.

பின்பு எல்லோரும் கேட்கும்படி, வசந்தா என்னிடம் கட்டளை இட்டாள். அடியே சுதா பொட்ட கழுதை, இங்க இருக்கிற எல்லா ஆம்பிளை துணிகளையம் மொத்தமா ஒரு பொதி மூட்டையா கட்டி எடுத்துக்கிட்டு என் பின்னால லேடீஸ் ட்ரெஸ்ஸிங் ரூமுக்கு வாடி என்றாள்.