முகமறியா நண்பர் கருத்துகள் பகுதியில் எழுதி வரும் கதை – P08

                                             

சிவகாமி, தன் மாப்பிள்ளையுடன் சைக்கிளில் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தாள். வினோத் சைக்கிளை விட்டு இறங்கி வீட்டிற்குள் நடந்தான். அவன் நடந்து செல்வதை சிவகாமி ரசித்து பார்த்தார்.

சிவகாமி: உனக்கு புடவை கட்டினா பொண்ணு மாதிரியே நளினம் தானா வந்துடுது. நீ ஊருக்கு திரும்ப போகறவரை புடவையே கட்டிக்கோ டி.

வினோத் வெட்கத்துடன் புன்னகைத்தான்.

லதா: என்னம்மா... இவனுக்கு சைக்கிள் ஓட்ட கத்து தர்றேன்னு வீரமா கிளம்பினேங்க? கடைசில என்ன ஆச்சு?

சிவகாமி: ஓரளவுக்கு ஓட்ட வெச்சுட்டேன். ஆனா பெடல்ல நின்னு ஓட்டி சாகசம் செஞ்சான். கால் வழுக்கி கொட்டைல அடி பட்டது தான் மிச்சம்.

லதா: அய்யய்யோ... என்ன ஆச்சு?

சிவகாமி: பதட்டபடாத. எல்லாம் நல்லா தான் இருக்கு.

லதா: பார் வைக்காத லேடிஸ் சைக்கிள்தான் ஆம்பளங்க ஓட்டறதுக்கு பாதுகாப்பா இருக்கும். பார் வெச்ச சைக்கிள், பொம்பளங்களுக்கு சரியா இருக்கும்.

சிவகாமி: ஆமாம்... என்ன பண்ணறது.. நம்மகிட்ட பார் வைக்காத சைக்கிள் இல்லயே. இதுக்குக மேல் சைக்கிள் ஓட்ட முயற்சி செஞ்சா பிரச்சனை னு உன் புருஷன பத்திரமா கேரியர்ல உட்கார வெச்சு நானே ஓட்டிட்டு வந்துட்டேன்.

லதா: தேங்க்ஸ்ம்மா.

-----------------------------------------

சிவகாமி: வயலுக்கு உன் புருஷனையும் கூட்டிட்டு போகனுமா?

லதா: ஆமாம் அம்மா. அவன் இருந்தா நமக்கும் ஒத்தாசையா இருக்கும்.

சிவகாமி: அப்போ எப்படியும் புல்லட்டை எடுத்து தான் ஆகனும். ஒரு வாரம் முன்னாடிதான் சர்வீஸ் விட்டது. சும்மா லேசா தொடச்சு வண்டியை எடுத்துக்கலாம்.

லதா: இவளை துடைக்க சொல்லலாம்.

சிவகாமி புல்லட்டின் சாவியை தன் மருமகனிடம் எடுத்து கொடுத்தாள்.

சிவகாமி: இந்தாடி சாவி. வண்டிய சுத்தம் துடைச்சு வை.

வினோத் சாவியை வாங்கி கொண்டு புல்லட்டை துடைக்க சென்றான். அவ்வளவு பெரிய பைக்கை கண்டதும் அவனுக்கு வியப்பாக இருந்தது. ஆணாக இருந்தும் அவனால் அந்த வண்டியின் ஸ்டான்டை கூட எடுக்க முடியவில்லை. அவன் மனைவி, அதுவும் ஒரு பெண், பைக்கை ஓட்ட போகிறாள் என்று அவனால் நம்ப முடியவில்லை. அவன் மனைவி ஓட்டுவதற்காக பைக்கை துடைத்தான். சிறிது நேரம் கழித்து லதாவும் சிவகாமியும் வெளியே வந்தனர்.

லதா: சாவிய சொறுகி வண்டிய ஸ்டார்ட் பண்ணு டி

தன் மருமகன் துவாரத்தை தேடுவதை பார்த்து அவனால் தன் உதவி இல்லாமல் சொருக முடியாது என்று புரிந்துகொண்டாள்.

சிவகாமி: பழைய புல்லட் ல டூல் பாக்ஸ் பக்கதுல சாவிய சொறுகனும் டி.

லதா: இவனுக்கு எதையுமே உருப்படியா செய்ய வராது.

மாமியார் அவனுக்கு துவாரத்தை காட்ட, அவனும் ஒருவழியாக சாவியை சொறுகினான்.

லதா: இப்போ ஸ்டார்ட் பண்ணு டி

தன் கணவன் புடவையை இடுப்பில் சொறுகி விட்டு, லேசாக புடவையை மேலே தூக்கி அந்த கணமான பைக்கில் அமர்வதை வியப்பாக பார்த்தாள்.

சிவகாமி: புடவை கட்டிட்டு பைக்ல உக்காந்திருக்கறது லட்சணமா இருக்கு டி. என் கண்ணே பட்டுடும் போல இருக்கு. தள தளனு வயசு பொண்ணு புடவை கட்டிட்டு பைக் ஓட்டற மாதிரி இருக்கு.

லதாவிற்கே அவள் கணவனை பார்த்து சற்று பொறாமையாக இருந்தது.

லதா: வெட்கப்பட்டது போதும். பைக்கை ஸ்டார்ட் பண்ணு.

அவனால் கிக்கரையே சரிவர உதைக்க முடியவில்லை. அவன் சிரமப்பட்டதை உணர்ந்த சிவகாமி, சட்டென செயல்பட்டார்.

சிவகாமி: தம்பி புடவைய கட்டிட்டு பைக்க ஸ்ட்டார்ட் பண்ண கஷ்டபடுது.. நீ இறங்கி வா... நான் ஸ்டாார்ட் பண்ணறேன்.

லதா: என்னம்மா? உங்க மாப்பிள்ளைய காப்பாத்தி விடறீங்களா?  ஏன்? இதுக்கு முன்னாடி நீங்களோ நானோ புடவை கட்டிட்டு பைக் ஸ்டார்ட் செஞ்சதில்லையா?

சிவகாமி: இல்லம்மா... தம்பிக்கு பைக் ஓட்டி பழக்கம் இருக்காது இல்லையா...

தன் மாப்பிள்ளை பைக்கை விட்டு இறங்கியதும் சிவகாமி பைக் அருகே வந்து நின்றாள். ஜீன்ஸ் அணிந்திருந்ததால் அவளால் சுலபமாக தூக்கி காலை தூக்கி போட்டு பைக்கில் அமர முடிந்தது. அழுத்தமாக ஒரே ஒரு கிக் கொடுக்க புல்லட் ஸ்டார்ட் ஆனது. புல்லட் உருமும் சத்தத்தை கேட்டு அவன் பயத்தில் ஒரு அடி பின்னோக்கி நகர்ந்தான். கியரை மாற்றி பைக்கை சிவகாமி ஓட்ட ஆரம்பித்தார். இவனுக்கு அந்த காட்சியை பார்க்க வியப்பாக இருந்தது. நன்கு படித்து நகரத்தில் வளர்ந்த ஒரு ஆண் மகனான இவனுக்கே சைக்கிள் கூட சரி வர ஓட்ட தெரியவில்லை. ஆனால் அதிகம் படிக்காத கிராமத்து பெண்ணான இவன் மாமியார் இப்போது ஸ்டைலாக ஜீன்ஸ் டீ சர்ட் அணிந்து கம்பீரமாக பைக் ஓட்டி வருகிறார். அதுவும் சாதாரண 100CC பைக் இல்லை. அந்த காலத்து புல்லட் இது. முழுக்க இரும்பினால் ஆனது.

சிவகாமி பைக்கை தன் மாப்பிள்ளை மேல் இடிப்பது போல வந்து பக்கத்தில் நிறுத்தினாள். அவன் ஒரு நோடி பயத்தில் உறைந்து நின்றான். இதை பார்க்க அவளுக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது.

சிவகாமி: நீ ஓட்டற யா லதா?

லதா: இப்போ வேண்டாம் அம்மா. திரும்ப வரும் போது நான் ஓட்டறேன். இப்போ நீங்க என் புருஷன கூட்டிட்டு பைக்ல போங்க நான் பின்னாடியே சைக்கிள்ல வந்துடறேன்.

சிவகாமி: அப்போ நீ வந்து பின்னால உட்காரு தம்பி.

ஒரு பெண் பைக் ஓட்டுகையில் நாம் பின்னால் உட்காருவதா என்று யோசித்தபடி நின்றான். இவனுக்கு வேறு வழி இல்லை. உட்காரவில்லை என்றால் அவன் மனைவியிடமிருந்து கன்னத்தில் அறைவிழ கூடும். அமைதியாக புடவையை சரிசெய்தபடி புல்லட்டின் பின் சீட்டில் அமர்ந்தான்.

சிவகாமி: கூச்சப்படாம நல்லா பிடிச்சு உடகாரு.

தன் மாமியாரின் தோளில் கைவைத்த வண்ணம் உட்கார்ந்தான். அவள் டிசர்ட் உள் இருந்த ப்ரா ஸ்டாரப் அவன் கைகளால் உணர முடிந்தது. அவன் பெரிய மார்பகங்களை எப்படி இந்த சின்ன ஸ்ட்ராப் தாங்கி பிடிக்கிறது என்று வியந்தான்.

கரடுமுரடான சாலையில் பைக் ஓட்டி செல்லும் போது எப்படியும் மார்பகங்கள் குழுங்கம். அந்த குழுங்களில் அவ்வளவு மெல்லிய ஸ்ட்ராப் எப்படி தாங்கும் என்று யோசித்தான். இதை பற்றி நினைத்ததும் அவன் உறுப்பு செயல்பட ஆரம்பித்தது.

சிவகாமி கரடு  முரடான பாதையில் நிதானமாக புல்லட்டை ஓட்ட, பின்னால் புடவை அணிந்து அவள் மருமகன் அமர்ந்து வந்தான்.

வினோத்: இவ்வளவு பெரிய பைக்கை சுலபமா ஓட்டறேங்களே?  எப்போ ஓட்ட கத்துகிட்டேங்க அத்த?

சிவகாமி: என் புருஷன் அறைகுறையா ஓட்ட தெரிஞ்சுகிட்டு இந்த பைக்கை ஆசைபட்டு வாங்கிட்டான். வாங்கிட்டு ஒட்டாம வெச்சிருந்தான். நான் ஒட்டறேன்னு சொன்ன, பொட்டச்சிக்கு எதுக்கு பைக்குனு திமிரா பேசுவான். சைக்கிள் ஓட்ட கேட்டதுக்கே நிர்வாணமா வந்தா தான் கத்து கொடுப்பேன்னு சொன்னான். பைக் ஒட்டறதுக்கும் அப்படி தான் கட்டு பாடு விதிச்சான். நான் ராத்திரி நேரம் ஒட்டு துணி இல்லாம தலைய விரிச்சு போட்டுட்டு, இந்த பைக் அவன் உதவியோடு ஓட்டி கத்துக்கிட்டேன். இந்த இடத்துல ஆள் நடமாட்டம் இருக்காது. அதனால் பரவால்ல. மூனு நாலு நாள் ல நல்லா கத்துக்கிட்டேன். அந்த நாலு நாள்ல 20 தடவைக்கு மேல அவன் கூட படுத்திருப்பேன். பத்து நிமிஷம் பைக் ஓட்டறதுக்குள்ள அவனுக்கு விரைச்சுரும். அவன் கூட படுக்கனும். ஓஞ்சு போனதும் திரும்ப ஓட்டுவேன். திரும்பவம் 10-15 நிமிஷத்துல விரைச்சுடும். எனக்கு ஒரு கட்டத்துல பைக்கே நமக்கு வேண்டாம்னு தோனுச்சு. எப்படியோ வைராக்கியமா இருந்து ஓட்டி கத்துகிட்டேன். அந்த நேரத்துலதான் கர்ப்பமும் ஆனேன்.

சிவகாமி சொல்ல சொல்ல அவனுக்கும் விரைக்க ஆரம்பித்தது.

சிவகாமி: அவன் வீட்டில் இல்லாத நேரமா பார்த்து அவனுக்கு தெரியாம பைக்கை எடுத்து ஓட்ட ஆரம்பிச்சேன். அப்படியே நல்லா ஓட்ட கத்துக்கிட்டேன்.

வினோத்: உங்களுக்கு இந்த பைக் ரொம்ப பொருத்தமா இருக்கு அத்த.

சிவகாமி: தேங்க்ஸ் டி. புடவை கட்டிட்டு நீ பைக்ல உக்கார்ந்தது ரொம்ப அழகா இருந்தது. நானும் இவ்வளவு காலம் புடவை கட்டிட்டுதான் பைக் ஓட்டினேன். இன்னைக்குதான் பேண்ட் போட்டுட்டு ஒட்டறேன். ஜீன்ஸ் டீ-சர்ட் போட்டுட்டு ஓட்ட ரொம்ப சௌகர்யமா இருக்கு.

சிவகாமி: என் ப்ரா ஸ்டராப் தான் சரியில்லை டி.

வினோத்: நானும் உங்க பொண்ணு மாதிரிதான் அத்த. அம்மா - பொண்ணு மாதிரி நாம வேணும்னா ப்ராவை exchange செஞ்சுகலாம்மா?

சிவகாமி சிறிது யோசித்து விட்டு. சரி என்று சொன்னாள்.

சிவகாமி பைக்கை ஓரம் கட்டினாள்,

சிவகாமி: உன்னோட ப்ராவை இப்போ கழட்டி குடு.

வினோத், பைக்கை விட்டு இறங்கி, புடவையை விலக்கிவிட்டு ஜாக்கெட் ஊக்கை ஒன்றன் பின் ஒன்றாக கழற்றினான். ஜாக்கெட்டை கழற்றிவிட்டு ப்ராவையும் கழற்றி அவன் மாமியாரிடம் குடுத்தான்.

சிவகாமி: கொஞ்சம் பின்னால நில்லு டி.

வினோத் பின்னே சென்றதும் பைக்கில் அமர்ந்தவாரே கொண்டை போட்டுவிட்டு டீ சர்ட்டை கழற்றினாள். அவள பெரிய மார்பகத்தை கட்டி அனைத்திருந்த ப்ராவை அவிழ்த்தது நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள்.

சிவகாமி: இந்தாடா என்னோட ப்ரா. இதை போட்டா உனக்கு இன்னும் எடுப்பா இருக்கும்.

வினோத் ப்ராவை வாங்கி போட்டுகொண்டான்.

சிவகாமியின் முதுகு அப்பட்டமாக வினோதிற்கு தெரிந்தது. தன் மருமகன் பின்னால் தானே நிற்கிறான் என்ற தைரியத்தில் சிவகாமி, அவள் மார்பை மறைக்கவில்லை. ஆனால், அவள் மருமகன் பைக்கின் கண்ணாடியில் அவள் மார்பகத்தை பார்த்துவிட்டான். பெரிதாக இருந்தாலும் அவளுக்கு அது கச்சிதமாக இருந்தது. முலைக்காம்பு கூர்மையாக இருந்தது. அவன் அதை பார்வையால் ரசிக்கும் போது சிவகாமி ப்ராவை அணிய ஆரம்பித்தாள். ப்ரா அணிந்த பிறகும் அவள் மேனி கவர்ச்சியாக இருந்தது. டீசர்ட்டை அவள் அணிந்ததும் வினோத் அவள் பின்னே பைக்கில் அமர்ந்தான்.

அவள் பைக்கை ஓட்ட ஆரம்பித்தாள். வயல்வெளி அருகே வந்ததும் பைக்கை நிறுத்திவிட்டு லதாவிற்கு காத்திருந்தனார். லதா சைக்கிள் ஓட்டி வந்ததனால் சிறிது தாமதமானது.

லதா: இன்னைக்கு பம்பு செட் தண்ணி தொட்டில குளிக்கலாமா அம்மா?

சிவகாமி. நாம துணி எதுவும் எடுத்துட்டு வரலையே..

லதா: அதனால என்ன... நாம துணி இல்லாம குளிப்போம்.

சிவகாமி சற்று தயங்கியவாரே வினோத்தை பார்த்தாள்.

லதா: அவன் அந்த பக்கம் தள்ளி போய் நிக்கட்டும்.

லதா தன் உடைகளை அவிழ்க்க ஆரம்பித்தாள். வினோத் பெருமூச்சுடன் அங்கிருந்து நடக்க ஆரம்பித்தான். அவன் அங்கிருந்து சென்றது தெரிந்ததும் அவன் மாமியார் மெதுவாக டீசர்ட்டையும் ஜீன்ஸையும் கழற்றினாள். சிவகாமியும் அவளது மகளும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்து விட்டு வெட்கத்துடன் ப்ரா மற்றும் பேண்டியை கழற்றினார்கள். அங்கிருந்த பெரிய நீர் தொட்டிக்குள் இறங்கி குளிக்க ஆரம்பித்தனர்.

வினோதிற்கு சிவகாமியின் மார்பகத்தை கண்ணடியில் பார்த்த காட்சி நிழலாடிக்கொண்டே இருந்தது.

அவளை மறுபடி எப்போது அவ்வாறு பாக்க போகிறோம் என்று மனம் ஏங்கியது. பைக்கிள் செல்லும்போது அவள் தொடையில் இவன் கை விரல்கள் பட்டது அனைத்தும் நியாபகத்துக்கு வந்தது. யோசனையோடு நடந்தவன் அங்கே கிணறு இருப்பதை கவனிக்காமல் அதில் வழுந்துவிட்டான். நீச்சல் தெரியாத வினோத் சரியாக கத்த கூட முடியவில்லை.

குளித்தக் கொண்டிருந்த சிவகாமிக்கு கிணற்று அருகே சத்தம் வருவது போல தோன்றியது.

சிவகாமி: அந்த பக்கம் ஏதே சத்தம் வர மாதிரி தெரியுதே?

லதா. ஒன்னும் இருக்காது அம்மா. நீங்கபாட்டுக்கு குளிங்க.

சிவகாமி: எனக்கு மனசு ஒரு மாதிரியா இருக்கும்மா. நீ குளிச்சிட்டு இரு. நான் உடம்பை வெய்யில்ல காயவெச்சுட்டு வரேன்.

சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு மாப்பிள்ளை கண்ணுக்கு தென்படவில்லை என்பதை உறுதிசெய்து விட்டு தைரியமாக ஒட்டு துணி இல்லாமல் நடக்க ஆரம்பித்தாள். ஏதோ சரியில்லை என்று அவள் உள்ளுண்ர்வு உணர்த்தியது. கிணறுக்கு அருகே செல்ல செல்ல சத்தம் அதிகமானது.

சிவகாமி: ஏய் லதா! வாடி இங்க கிணத்துக்குள்ள ஏதோ சத்தம் கேட்குது.