கல்லூரியில் ஒரு கன்னி வெடி 6

 

அந்த வருடம் கல்லூரி கலை நிகழ்ச்சி நடக்கும் நேரம் வந்தது. ரஞ்சிதா தான் அந்த வருட கல்லூரி மாணவ தலைவி. எனவே அவள் அந்த வருட நிகழ்ச்சியை ஒரு மாற்று உடை (கிராஸ் டிரஸ்) சிறப்பு நிகழ்ச்சி என அறிவித்தாள். அதன் படி ஆண்கள் எல்லாம் பொம்பிளை டிரஸ் போட வேண்டும். அந்த நிகழ்ச்சியை தொகுத்து வழங்க அவள் அந்த நான்கு ஆம்பிளை வாத்தியார்களை நியமித்தாள். நிகழ்ச்சியில் நானும் என்னை போன்ற ஒரு பத்து ஆம்பிளை பசங்களும் கலந்து கொண்டோம். அதற்கு பயிற்சி எடுக்கிறேன் என்ற பெயரில் அவள் எங்களை எல்லாம் கிட்ட தட்ட ஒரு வாரம் முன்பிருந்தே பொம்பிளை ட்ரெஸ்ஸ வர சொல்லிட்டா.

நாங்க படிக்கும் பசங்கலாவது பரவாயில்லை. ஏற்கனவே இப்படி பொம்பிளை டிரஸ் போட்டு கல்லூரிக்கு வர பழக்கம்தான். பாவம் அந்த நான்கு ஆம்பிளை வாத்தியார்கள்தான். சாயங்காலம் நேரம் இல்லை, எனவே காலையிலேயே ட்ரெஸ்ஸ மாத்திக்கோங்க என்று சொல்லி விட்டாள். அவ அந்த வாத்தியார் ரூம்லயே அவனுங்களுக்கான புடவை எல்லாம் தயாராக வைத்து இருப்பாள். அந்த ரூம்ல மத்த பொம்பிளை டீச்சர் எல்லாம் இருப்பாங்க.

ரஞ்சிதா வேணும்னே அவங்க முன்னாலேயே அந்த நாலு ஆம்பிளை வாத்தியார்களை, வயசுல பெரியவர்களை, மரியாதையே இல்லாம, என்னங்கடா மச மசன்னு நின்னு கிட்டு, கழட்டுங்கடா உங்க ட்ரெஸ்ஸ என்று டா போட்டு பேசி அதிகாரம் பண்ணுவாள். அந்த ரூம்ல கிட்ட தட்ட ஒரு நாலஞ்சு பொம்பிளை டீச்சர் இருப்பாங்க. அவங்க முன்னால ஜட்டியோட நிக்க வைப்பா. அவனுங்க குஞ்சை பொத்திகிட்டு நிக்கிரதை பார்த்து மத்த எல்லா டீச்சரும் சிரிப்பாங்க. ரஞ்சிதாவும் வேணும்னே நேரத்தை கடத்துவா, புடவைய சரி பன்றேன்னு..

ஆனா அப்ப அந்த அவமானத்திலேயும், அவங்க குஞ்சு துடிக்கும், அது அங்க இருக்கிற எல்லா பொம்பிளை டீச்சருக்கும் நல்லா தெரியும். அவங்க வாயை பொத்திகிட்டு கொல்லுனு சிரிப்பாங்க. ரஞ்சிதா ஒவ்வொரு நாளும், அவனுங்க ஒவ்வொருத்தனுக்கும், ஒவ்வொரு டீச்சரை விட்டு புடவை கட்டி விட சொல்லுவா. அந்த டீச்சரும் அவனுங்க கிட்ட வந்து அவனுங்க கைய தட்டி விட்டு, வேணும்னே ஜட்டிக்கு உள்ள கைய விட்டு புடவை கொசுவம் வைக்கிற மாதிரி நல்லா குஞ்சை தொட்டு புடவை கட்டி விடுவாங்க. பாக்க கேவலமா இருக்கும்.

ரஞ்சிதா ஏற்கனவே இதை எல்லாம் அவங்களுக்கு சொல்லி வைத்திருக்கிறாள், நல்லா என்ஜோய் பண்ணுங்க என்று. சொல்ல போனா அந்த பொம்பிளை டீச்சர்களை விட அந்த ஆம்பிளை வாத்தியர்களுக்குத்தான் அது ரொம்ப வேண்டி இருந்திருக்கிறது. அவனுங்க அதை நல்லா என்ஜோய் பண்ணுறானுங்க. அவங்களும் புடவை கட்டி விட்டவுடன், அவனுங்களை பார்த்து ஏ பொட்டச்சிங்களா, மேடம் கிட்ட சரியாய் இருக்கானு கேளுங்கடி என்று சொல்லுவார்கள். அவனுங்களும் ரஞ்சிதாவிடம், மேடம் சரியாய் இருக்கா என்று கேட்பார்கள். அவளும் இதுக்கு முன்னால நீங்க இந்த கல்லூரியில படிக்கும்போது, என்னை மாதிரி சரியான பொண்ணுங்க கிட்ட மாட்டலை, அதான் ஒன்னும் தெரியாம வளர்ந்து இருக்கீங்க. இப்ப நான்தான் உங்களை எல்லாம் வழிக்கு கொண்டு வர வேண்டி இருக்கு என்பாள். சரி சரி, இப்படி காலைல இருந்து புடவை கட்டி பொம்பிளையா இருக்க பழகினாதான், ஸ்டேஜ்ல நல்லா பண்ணுவீங்கடி, அதான் பயிற்சி கொடுக்கிறேன், நல்லா நடிக்கனும்லடி என்பாள் கண்ணடித்து கொண்டே, வார்த்தைக்கு வார்த்தை டி போட்டு கூப்பிட்டு கேலி பண்ணியவாறே.

அவனுங்க இப்பல்லாம் புடவை கட்டி கொண்டு வகுப்புக்கு பாடம் நடத்த வரும் போது, ரஞ்சிதாவை பார்த்த வுடன், தன்னாலே எல்லோர் முன்பும் நன்கு, முதுகு எலும்பு வளைய, குனிந்து, கை எடுத்து கும்பிட்டு, மேடம் வணக்கம் என்பார்கள். அவளும் இருந்த இடத்துல, கால் மேல கால் போட்டு உட்கார்ந்து, காலை ஆட்டி கொண்டே,  எல்லோரும் கேட்குற மாதிரி சத்தமா, வணக்கம்டி என்று டி போட்டு கேலியா சிரிச்சுண்டே பதில் வணக்கம் சொல்லுவாள். விட்டா அங்கேயே அவ கால்ல கூட விழுந்துருவானுங்க போல, வெட்கம் கெட்ட பொட்ட நாய்ங்க, பொட்டச்சிங்க. அவ தனக்கு பாடம் சொல்லி கொடுக்கிற, வயசுல பெரிய ஆம்பிள வாத்தியார்களையே, இப்படி கேலி பண்றதும், அவனுங்க ரஞ்சிதாவை மேடம் மேடம் என்று ரொம்ப பவ்யமாய் எல்லார் முன்பும் கூப்பிடுவதும், எல்லோருக்கும் வேடிக்கையா இருக்கும்.

இதாவது பரவாயில்லை, கடைசில ஸ்டேஜ்லயே அவனுங்க நாலு பேரும் ஒரே நேரத்தில, பொம்பிளையா புடவை கட்டி கொண்டு நூற்று கணக்கான மக்களுக்கு மத்தியில், ரஞ்சிதா வேட்டி சட்டை போட்டு கொண்டு கம்பீரமாய் வந்த போது, ஓடி சென்று அவ கால்ல விழுந்து கும்பிட வைத்து விட்டாள். அந்த மாதிரி ஒரு சீன் அந்த நாடகத்தில் வருமாறு செய்து வைத்திருந்தாள். வெளியில் இருந்து பார்த்தால் ஒன்றும் தப்பா தெரியாது. ஆனா எங்களுக்கு தான் தெரியுமே, எல்லோரும் கொல்லென சிரிக்கிறோம். அவனுங்க முகம் எல்லாம் சிவந்து போச்சு. ஆனா ரஞ்சிதா அதையும் ஒரு சீன் போல அமைத்து யாருக்கும் ப்ரச்சினை வராம பார்த்து கிட்டா.

அவளோட அந்த நாடகத்துல நடிச்ச எல்லா ஆம்பளை பசங்களும் பொட்டச்சியா பொம்பிளை மாதிரி புடவை கட்டிண்டு அவ கால்ல விழுவாங்க. ஆனா அந்த நாடகம் பாக்கிற வெளி ஆட்கள் யாருக்கும் அது தெரியாது, ஏன்னா அந்த அளவு சரியாய் அலங்காரம் பண்ணியிருந்தாங்க. நல்லா புடவை கட்டி, பூ வைச்சுண்டு, கண்மை, வளையல் போட்டுண்டு, பாக்க அப்படியே நிஜ பொண்ணுங்க தோத்து போற அளவுக்கு அழகான பொட்டச்சியா இருந்தாங்க அத்தனை ஆம்பிளைகளும்.

நிகழ்ச்சி முடிந்த அடுத்த நாள் அந்த நாலு ஆம்பிளை வாத்தியார்களும், பழக்க தோஷத்துல காலைல கூட இருக்கிற பொம்பிளை டீச்சர் கிட்ட போய் புடவை கட்டி விடுங்க என்று சொல்லி ஜட்டியோட நிக்குறாங்க. அந்த டீச்சருங்க சிரிப்பை அடக்க மாட்டாம,  இப்ப எங்கடா புடவை இருக்கு, இருங்க, ரஞ்சிதா மேடம் வரட்டும், கேட்டு பார்ப்போம் என்றார்கள். ரஞ்சிதாவை கூப்பிட்டு வர சொன்னார்கள், அவளும் புடவை அங்கேதான் ஷெல்ப்பில் இருக்கு என்று எடுத்து கொடுக்கிறாள். அந்த ஆம்பிளை வாத்தியாருங்க உடனே தன்னாலே ரஞ்சிதா கால்ல ஜட்டியோட விழுந்து கும்பிடுறானுங்க. அன்னிலேருந்து புடவை கட்டி பொட்டச்சியா தான் அவனுங்க பாடம் நடத்துறானுங்க.